از تلگراف تا تلگرام

خیال نکنید ورود تلگراف هم به مملکت ایران به همین سادگی بوده، اتفاقاً از اولین روزهایی که با موافقت ناصرالدین شاه قرار بود خط تلگراف کوتاهی در ایران برقرار شود، دو گروه مخالف داشت، اول بعضی سیاسیون که نظر داشتند ممکن است به دلیل ارتباط مردمی برای حکومت مشکل ایجاد شود، دوم بعضی روحانیون وقت مانند میرزای شیرازی از اول نظرش مخالف بود ولی بعد ها با بروز اتفاق هایی نظرش تعدیل شد.

اما فرق آن روزها تا همین دهه گذشته در این بود که در سیستم های ارتباطی به راحتی امکان ارتباط های چند سویه و همزمان و ارسال تصویر و فیلم و ... میسر و در دسترس و مردمی نبود،اما با رشد فناوری و تکنولوژی و متکامل شدن بیشتر ابزارها و بالا رفتن سرعت انتقال داده در واقع عصر جدیدی از انفجار اطلاعات و ارتباطات رخ داده که البته ماجرا به این جا هم ختم نخواهد شد و دنیای آینده با ورود فضاهای مجازی مانند متاورس و ارزهای دیجیتال و هوش های مصنوعی و ... دچار تحول دو چندان خواهد شد.

در مواجه با چنین دنیایی که خواسته و ناخواسته گریبان ما را خواهد گرفت و قطعا کنترل و محدودیت دولت ها و حکومت ها را حتی در صورت تلاش و صرف هزینه و ... کمتر خواهد کرد.اگر دولت و مجلس در ایران خیال می کنند با تدوین و صدور مجوز و ... می توانند چنین فضای بزرگی را به راحتی مدیریت کنند باید خیال آن ها را راحت کرد و گفت چنین امکانی وجود ندارد و بهتر است دچار خطای محاسباتی نشوند و الکی هزینه و زمان را تلف نکنند. اگر چنین مشی و روشی جوابگو بود می شد جلوی نشر نوار کاست و فیلم های ویدئو در دهه شصت و به کارگیری رسیور ماهواره را در دهه هفتاد و بعد فیلتر کردن تلگرام و.... را گرفت.اما امروز همه می دانند که سرعت نشر اخبار و ... در اینستاگرام از هر شبکه خبری سریعتر و زنده تر است، البته قصد تحلیل و گفتن خوب و بد کلیت ماجرا را ندارم که البته بحث بزرگی است که اتفاقاً نیاز به تحلیل و برنامه ریزی و روشنگری دارد، البته این روشنگری و برنامه ریزی قطعا نمی تواند جنبه دستوری و مستقیم داشته باشد، زیرا تمام مردم خود را محق به اظهار نظر و ارسال مطالب و اخبار و.... می دانند،یعنی بنوعی خود را صاحب حق در ارایه و ارسال انواع مطالب چه فرهنگی، اجتماعی،سیاسی و اقتصادی و تجاری و ... می دانند، که البته در صورت رعایت قوانین وضع شده در رعایت حقوق دیگران و جرم های عرفی و یا خلاف کاری ها می تواند خواسته ی به حقی باشد.

البته برای دولت و حاکمیت این امکان وجود دارد که نظر و افکار و فعالیت های شهروندان را پایش و آنالیز کند و از این طریق بیشتر با خواست و نیاز آن ها، انتقادها و پیشنهادهای آن ها و همچنین امکان ایجاد ارتباط دوسویه بهتر و نظر سنجی از آن ها بهره ببرد.

اگر روزگاری می گفتند تحلیل و تفکر و راهنمایی توده های مردم در جامعه بیشتر متاثر از روشنفکران و طبقه تاثیر گذار فرهنگی و اجتماعی است اما امروز به جرات می توان گفت که چنین نظریه ای باطل است، زیرا جامعه در حال پوست اندازی تفکری و تصمیم گیری و جهت گیری های اجتماعی است، سال ها پیش به نمایندگان مجلس به عنوان نمایندگان مردم پیشنهاد دادم سیستم های ارتباط دوسویه با مردم حوزه انتخابیه تدوین کنید تا بر اساس یه نظام هدفمند صدا و نظر عامه مردم در تمام مسایل چه منطقه ای و چه کشوری را بشنوید و صدا و نظر مردم در مجلس باشید، بتوانید در یک نطق و یا نظر تخصصی با ذکر آمار و ارقام دقیق نظر مردم منطقه خود را بگویید، نه اینکه تریبون و ناطق فلان جریان و فلام کارشناس و .... باشید، پس این وسط تکلیف نظر مردم یعنی موکلین شما چه خوها بود.

آقایان جهت اطلاع جامعه دچار تحول اساسی شده است، با توجه به فناوری های نوظهور و امکان اعلام نظر، مردم حرف و تحلیل دارند و دولت و حاکمیت ناگزیر است فارغ از نظر رسانه ملی و تحلیل های جریانی و گعده ای و ... حرف واقعی مردم کوچه و خیابان را بشوند، دیگر تنها روشنفکران، جراید و رسانه ها و خواص و مدیران و بزرگ ایلات و عشایر و ... نمی توانند بر مردم موثر باشند و یا صدای آن ها باشند، که مردم خود می خواهند در بطن ماجراها باشند و سود و زیان خود را بسنجند و بگویند و نتیجه گیری کنند.