"عمو سلام" ؛ گاهی لازم است کسی به شما سلامی کند تا عجله تان آرام گیرد؛ نگاهش کردم از جنس آشناهایی بود که دقیق نشناختم؛ اما او دقیق مرا شناخته بود خاطره مشترکمان به اندازه ی آن دستِ خیابان فاصله داشت؛ اتفاقي آنروز در این مکان به تلاقی رسیدیم یکی از فروشگاه های معروف البسه؛ نزدیکی های عید فطر او و دوستناش دعوت شده بودند تا درکنار ایامِ زباله ای ، ساعاتی به خوشی سرکنند؛ عجب پسرک با معرفتی بود؛ می خواست با برق نگاهش آن لحظه ها را قدر بداند اما وقتی از او پرسیدم که مرا می شناسی؟

گفت"فقط خواستم سلام کنم"عزت نفسش اجازه نمی داد بیشتر ازاین چیزی بگوید.

نوجوانی که در سن رشد تربیتی و آموزشی ست از طلوع صبح با گاری زباله از ته شهر می آید و تا بهنگام غروب و شلوغی خوش بحالان در اوج خستگی، مسیر آمده را می رود. در شهر و دیارم از این دست نوجوانان فراوانند معلوم نیست چرا دیده نمی شوند؟! خانواده هایشان کجا هستند و اگر از جبر نداری آنها را راهی خیابان می کنند چرا به این نداری رسیده اند؟ تلاش همسان دیگران کرده اند اما به معیشت همسان آن دیگران نرسیده اند یا تاوان بی تلاشی را بر دوش این نوجوانان گذاشته اند؟ حال اما دیگران در چه عالمی سیر می کنند ؟ این همه سازمان عریض و طویل حمایتی کجا هستند؟ آیا بیرون از برج های زیبایشان اثری از این نا زیبایی ها نیز مشهود است؟ سازمانهای آموزشی و تربیتی چه می کنند؟ آیا متناسب با این وضعیت نوجوانان بر آمده از کوخ ها و تبعیض ها، تدبیری متناسب اندیشیده اند؟ ما بقی آدمها کجا هستند؟ آیا گمان بر بی ربطی می کنند و فقط عابر و نظاره گر تشریف دارند؟

بی حواسی، صفت خوبی نیست ! اینکه حواستان نباشد چه بر سر آدمها در سن بزرگ شدنشان می آید ؛ سن نوجوانی، حساس ترین سن در تکوین شخصیت بزرگسالی آدمهاست سنی که مهمترین روانشناس مبحث رشد (پیاژه)؛ آنرا را سن سؤال ، ساختار شکنی ، فرضیه سازی و اعتراض می داند حال آیا ما مقوله و وضعیت بی اعتراضی برای این نوجوان باقی گذاشته ایم؟ نوجوانی که بلحاظ ذاتی در سن نقد نظم موجود خانوداه و اجتماع و ایده پردازی و اعتراض است اما یا در پائین شهر، گاری حمل زباله دستش است و یا در بالای شهر می خواهد یک شبه به همه چیز برسد؛ هر دو وضعیت تشدید گر اعتراضند پس آن بزرگسال عاقل و بالغ که می بایست به تدبیر امر مشغول باشد و فضای رشد و بالندگی نوجوان را فراهم سازد کجاست؟ در این وضعیت چه بر سر نوجوان معترض و پرسشگر می آید؟ بی شک بزرگسالی که در تدبیر امر خود و نوجوانش کوتاهی بکند و یا ناتوان باشد ؛کودکی بیش نیست که همچنان به سن بلوغ نرسیده است و آن نوجوان و خواسته ها و پرسش هایش از او و ناتوانی اش بزرگتر است؛ بهمین خاطر گاهی لازم است معترف باشیم که ما کودکیم و آنها نوجوان...

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه