آموزش و پرورش در سراشیبی

پیشرفت و تعالی جوامع بشری به معیارهایی نیاز دارد که مبنایی انسانی دارند.این بدان دلیل است که جامعه از انسان تشکیل می شود و شامل سایر جانوران نمی گردد.این بشر، دز طول حیات خود، به رفع نیازهای اساسی خویش پرداخته و با انواع تلاش ها، در پی ساختن مجموعه ای از بهترین ها بوده است.آموزش فرزندان برای زندگی بهتر و غلبه بر مشکل ها،از واضح ترین کوشش های او بوده و هست اما این هدف همیشه به دست نیامده است.آموزش و پرورش ایران در دو بعد”آموزش” و "پرورش”در طی زمان گرفتار موانع بسیاری گردید که بعضی از آن ها، چندین بار تکرار شدند.در واقع این مجموعه،شامل”دو بار گزیدن از یک سوراخ”شد.

آموزش امروز مدارس ما بدون شک در سراشیبی سقوط است.سواد آموزی که ابتدایی ترین وظیفه آن تلقی می شود، راه اشتباه گذشته را طی می کند.روش توصیفی که امروز در مدارس ابتدایی در حال اجراست،در قبل از سال جهل و یک به وسیله حکومت پهلوی حذف گردید زیرا توفیقی در علم آموزی نداشت.متاسفانه در وضعیت امروز،همان روش اشتباه در حال اجراست.البته که برای اهل علم،این سراشیبی تعحب آور نیست زیرا تفکرهای اجرایی به دست افرادی است که متخصص در امر نیستند.مطالعه وضعیت وزرای آموزش و پرورش بعد از انقلاب،نشان دهنده عدم وجود متخصصین تعلیم و تربیت در راس امور است.این مهم در ادارات کل و شهرستان ها هم مستولی است.مدیران مدارس نیز چنین وضعیتی دارند.کافی است که یک مطالعه میدانی صورت گیرد تا حقیقت روشن شود.در بعد پرورش نیز،اشتباه ها فراوان است.رشد و تغییر همراه با پیشرفت که معنای واقعی”پرورش” است،محقق نشده است.وجود واژه ای به نام مربی پرورشی یا معاونت آن؛به دلایل علمی، اضافی است.در هیچ نظام پیشرفته تربیتی جهان و حتی غیر پیشرفته، این واژه وجود ندارد.باید برای آینده فرزندان این کشور فکری کرد.مسیر اشتباه است.باید راه درست انتخاب گردد.هر چه زودتر،بهتر. نگران نسل آینده هستیم.