ابـرهایمان کـو؟

شوشان ـ فاضل خمیسی :

تابستانِ گرم ۱۴۰۲ را امیدوارانه با اظهارات کارشناسان سازمان عریض و طویل هواشناسی اینگونه تحمل کردیم که:« پاییز پُر بارشی را برای اغلب نقاط کشور پیش بینی می کنیم».
 خیلی ها که دنبال درآمد جانبی بودند از این فرصت استفاده  و اقدام به اجاره نمودن زمینهای کشاورزی «دیم» کردند . زمین‌هایی که فقط متکی به باران و رحمت آسمان بود... جاهایی ذخیره ی آبی خویش را به این امید رها سازی کرده که پاییز پُر بارشی را شاهد خواهیم بود.
 پاییز ۱۴۰۲ آمد، به جز چند روز اندک و «نمی»! بارش قابل توجهی نداشتیم..
 پاییز تمام شد و آسمان خلوت تر ، مثل پیش بینی کارشناسانی که هنوز نگفته اند، به چه دلیل در عصر هوش مصنوعی و اکتشاف مبداء خلقت و کاشت گیاه در مریخ پیش بینی شان به سنگ میخورد؟
 گفته میشود، ابرها در آسمان کشور بدون باریدن غیب میشوند گویا این ابرهای آشنا،  فریبِ تکنولوژی را خورده و با سارق خود همراه شده و جایی که او میخواهد
می بارند!
   تکنولوژی بارور سازی ابر که در حال تبدیل شدن به «هکری آب» است ، یکی از جنگ های مخفی و سایبری کشورها بشمار میآید ، جنگی که به جای خونریزی ، خون را در رگهای زمین خشک و لب های انسانها را تشنه میسازد، این خشکسالی و غیب شدن ابرها را در عصری که سفینه ها بالای جو زمین و فراتر از ابرها جولان میدهند را باید جدی گرفت.
  نباید بدلیل خوش خیالی و سادگی فکر کنیم« هنر نزد ایرانیان است و بس» باید تأمل کنیم و از خود بپرسیم:
   ابرهایمان کـو؟!