بیکاری،معضلی ساختگی

کشورهای مختلف جهان،با توجه به معیارهایی خاص، در قالب هایی مانند توسعه یافته،در حال توسعه و عقب مانده قرار می گیرند.این میزان ها، با ماهیت های مختلف،جاری می شوند و دارای ابعاد گسترده ای هستند.در این مسیر،دو واژه "وجود” و "عدم”، موثرتربن نقش را ایفا می کنند.مانند اینکه، وجود معتاد در جامعه یا عدم آن می تواند، ارزیابی را شفاف نماید.در کشور ما نیز چنین معیارهایی مسری است.مانند اینکه وجود شغل یا عدم آن، باعث رونق اقتصادی یا فقر می شود.بیکاری در این راه، مهم ترین مانع اقتصادی بلکه روحی و روانی برای پیشرفت جامعه است.این نکته ای روشن در تشخیص دردهاست اما درمان آن، واژه ای فراموش شده در برخورد با آن است.تفکر در این مسیر و نگرش علمی در این راه،این پرسش را مطرح می کند که،آیا واقعا بیکاری در ایران وجود دارد؟پرسشی  که پاسخی متطقی و علمی را خواستار است.بدون شک، با پژوهش و تحقیق میدانی می توان دریافت که،بیکاری در ارزیابی حقیقت جو، وجود ندارد.این فضا را به وجود آورده اند.کسانی در این جامعه وجود دارند که با وجود این معضل، نفس می کشند.آن ها کیستند؟چرا جوانان این مملکت را نا امید می کنند؟چرا سن ازدواج را افزایش می دهند؟چرا تن دادن به این امر میمون، نامیمون می شود؟ بدون شک،نگرش علمی، دلایل آن را می داند اما عوام از آن غافلند.باید در این راه،کوشش ها کرد.باید تلاش ها نمود.بیکاری،معضلی ساختگی است.این ساختن،معمارها دارد.کسانی که منفعت های فردی را بر امیدواری جمع،ترجیح می دهند.وضعیت روانی اجتماع را به سود خود،برهم می زنند.جوانان را بدبین و نوجوانان را در دایره یاس قرار می دهند.آیا آن ها نمی دانند که زندگی بدون شادابی جمع،بی معناست؟