سنت های احسانی فوق انسانی

شوشان ـ  عبدالرحمن نیک سرشت :

با یکی از بزرگان قوم بختیاری  برای انجام کاری به اروند کنار رفتیم و هنگام نهار در رستوران هتل معروف آنجا، حاضر شدیم و چون جنب میز ما افراد خارجی حضور داشتند و مشخصا انگلیسی با هم صبحت می کردند. آن بزرگوار اجازه ندادند جهت سلف سرویس زحمتی را محتمل شوم و به شوخی به زبان خودمونی گفت ؛ می خواهم به خارجی ها نشان بدهم که ما لرها چقدر احترام ریش سفیدها را داریم. خلاصه یک سینی پر از سالاد، ترشی، ماست و
سوپ آورد و دقیقا دیدیم که یکی از خارجی های کراوات زده کنجکاوانه حرکات ما را رصد می کند و از این بابت مشکوک شدم چون کلا، خارجی ها عادت ندارند توی نخ کسی بروند .
به هرحال آن دوست عزیز، داشت یک کاسه ی بزرگ سالاد را در دو کاسه ی کوچکتر بطور مساوی تقسیم می کرد و باصدای بلند مفتخرانه گفت: سالاد را "گو بر" (تقسیم برادرانه )کردم .
من یهو زدم زیر خنده و گفتم خیر، اسم این نوع تقسیم عادلانه "گو بر " نیست
آن بزرگوار با تعجب پرسید. مگر  "گو بر " عین عدالت نیست!؟ در پاسخ ایشان عرض کردم ، خیر، چیزی فراتر از عدالت است، در واقع داستان "گو بر" از اینجا شروع می شود که سر خرمن هنگام کیل کردن (توزین) محصول زراعت، بدلیل این که اراضی کشاورزی در مناطق عشایری مشاع است برادر بزرگتر مسوول کیل کردن محصول می شود. وقتی بطور عادلانه کار توزین را انجام داد سپس از سهم خودش به خاطر این که حکم پدری دارد. قدری از سهم خودش روی سهم دیگر برادران خود می گذارد و می گوید: "گو بیشتر سهم کمتر"، به این حرکت احسانی فوق انسانی در بختیاری " گو بر " می گویند.
 البته این سنت حسنه مربوط به زمانی های نه چندان دور است که هنوز در بین مردم اصالت به باورهای عشایری ارزش و جایگاه خاص خودش را داشته بود.
القصه، همین طور که داشتم برای دوست عزیزم " گو بر " را توضیح می دادم. ناگهان متوجه شدم همان خارجی کراوات زده از صندلی خود بلند شد و به طرف من آمد و در حالی که  اشک در چشمانش حلقه زد ه بود مرا بوسید و به زبان محلی گفت: ما یک مردم بسیار بزرگ و با فرهنگ اصیلی بودیم و خودمان خبر نداریم .افسوس که به خاطر مدپرستی و کلاس گذاری چه بلائی سرخودمان آوردیم . من که متعجب شدم از او پرسیدم؛ شما اگر خارجی نیستی پس چرا با خارجی ها سر یک میز نشستی .گفت، خیر من بختیاری هستم و خیلی وقت است که در آلمان زندگی می کنم و برای کار اقتصادی با یک شرکت آلمانی به ایران آمدم.
الغرض، هدف از بیان این خاطره، نشان دادن شرح حال افرادی است که متاسفانه در داخل کشور بدون این که حامل اصالت های قومی باشند در هنگامه ی انتخابات ها بخاطر جیفه دنیوی دست به قوم گرایی کاذب می زنند و جامعه مدنی ما را از اهداف انسانی خودش دور می سازد و بیهوده در تربیون ها انتخاباتی دم از "گوگری" می زنند . در حالی که بویی از گوگری برده باشند در قامت ناجی های خود خوانده قومی ظاهر می شوند . مثلا، نامزد انتخاباتی A ٪ 1٪0 و نامزد انتخاباتی2000 B ٪ 400٪ ، خب معلوم است کدام ادعای "گوگری اش" مقبول می افتاد. آن نامزد انتخاباتی که تعهدش به یک نفر است و کاری به کار دیگران ندارد و یا آن نامزد انتخاباتی که تعهدش به چهارصد نفر است و آن چهارصد نفر اهل مردمداری هستند