هزینه های ایدئولوژی زدگی

شوشان ـ صادق رضایی :
 
در ابتدا تصور می شد خبر  جعلی و با هدف تولید محتوای طنز وجذب مخاطب باشد. اما پس از آن که دولت کره شمالی محتوای خبر  را مورد تایید قرار داد و آن را افتخار آمیز و انقلابی نامید بهت و حیرت جامعه جهانی برانگیخته شد. خبر این بود که :" کره شمالی بالن های پر از مدفوعِ انسانی و  زباله های بسیار بدبو  را  به کشور همسایه و هم نژاد خود یعنی کره جنوبی ارسال کرد. موج عظیمی از بالن های مدفوع کره جنوبی را در برگرفت و بوی بد و جمع آوری زباله ها دردسری بزرگ برای ساکنان کره جنوبی ایجاد کرد. "

 این خبر از جمله خبرهایی است که با وجود ظاهر طنز آلود و حیرت انگیزش  جای تامل و تحلیل بسیار دارد. نمی توان سطحی به آن نگریست و به سادگی از کنار آن عبور کرد .
 با دقت و تعمق در ریشه های اصلی شکل گیری چنین اقداماتی توسط  دولت تا دندان مسلح کره شمالی ، نکات بسیار مهمی را می توان استخراج کرد و از آن عبرت ها گرفت و از افتادن در چنین ورطه ای پیشگیری کرد.
این نوع اقدامات ایدئولوژیک نشان می دهد چگونه یک سیستم بزرگ سیاسی با انبوهی از بودجه، نیروی انسانی و سازمان های عریض و طویل که می توانند خروجی مثبت و سازنده ای در راستای تامین منافع ملی از خود بروز دهند و جهان را به جای بهتری برای زیست مسالمت آمیز انسان ها تبدیل کنند، می تواند اسیر لجاجت، لودگی و خود خواهی هیات حاکمه ای شود که خود را عقل کل و نگرش و جهان بینی خود را تغییر ناپذیر می پندارند .
این رویداد نشان داد چگونه زمان، خلاقیت و انرژی یک ملت آن هم در عصر جهانی شدن، توسعه پایدار و هوش مصنوعی،  می تواند صرف به اصطلاح رو کم کنی و کینه عجیب و غریب  حب و بغض یک فرد یا دسته ای از افراد شود.
مشتِ نمونه ی  خرواری  از این حقیقت است که چگونه  اعتبار و پرستیز  ملی یک کشور را  به راحتی می توان بر باد داد  و آن را دستخوش خواسته ها، رضایت و ارضای امیال مبهم متکبرانه عده ای کرد.
عجیب تر اینکه کسی هم  از ترس چیزی نگوید و تازه آن را حرکتی انقلابی قلمداد کنند، تشکر کنند و برایش جشن ها بگیرند تا بلکه آقای کیم خرسند شود و لبخند رضایت بر لبان مبارکش بنشیند.
در چینن سیستمی همه چیز ایدئولوژی زده می شود و ملاک استقرار ایدئولوژی به هر قیمتی است. تنها یک چیز اولویت است : ایدئولوژی. فرقی ندارد چه هزینه ای به جامعه و حتی دولت تحمیل می شود.
البته به سادگی،  اتفاقی و یک شبه چنین وضعیتی ایجاد نشده که یک جامعه بزرگ  بیست و شش میلیونی در سختی، تحریم، فشارو تنگنای مادی و معنوی باشند، از فقر و فلاکت جان دهند از دسترسی به ساده ترین حقوق انسانی محروم شوند به اين خاطر که مبادا خاطر یک نفر  مکدر گردد.
آیا می توان نقش خرد جمعی، غفلت و مسخ عمومی را در این زمینه انکار کرد؟ یا اینکه می توان آن را به حساب ژنتیک مردم گذاشت؟ در حالی که به راحتی چنین فرضیه ای رد می شود بدلیل اینکه مردمی با همین تبار و تیره و ژنتیک کمی آنسوتر یعنی در کره جنوبی راهی دیگر انتخاب کرده اند، درباره سطح بالای توسعه پایدار و شاخص هایی چون بهداشت، درمان، آموزش، تکنولوژی، دموکراسی و حقوق بشر در آن کشور هم برکسی پوشیده نیست. پس اینجاست که با کنار هم قرار دادن این فکت ها می توان نقش نگرش و جهان بینی و ایدئولوژی و البته تعارض منافع را پر رنگ تر و قوی تر تلقی کرد.
یک ملت  در خدمت یک هیات حاکمه یا یک هیات حاکمه در خدمت یک ملت؟ ...کره شمالی  اما سال هاست که راه اولی را انتخاب کرده و گویا جامعه و نخبگان انقیادپذیر این کشور نیز بر این رویه مهر تایید زده اند. به همین سادگی و مضحکی.بدون هیچ مشروعیت و حق انتخابی. جامعه جهانی نیز بدلیل اصل دست و پا گیر حقوق بین الملل یعنی ممنوعیت مداخله در امور داخلی کشورها نتواند دخالت موثری کند. به همین تلخی و تراژیکی.  
کره شمالی کشوری است که سال ها خود را از دنیا و جامعه جهانی محروم ساخته است.هسته اصلی چنین انزوای خود خواسته ای پافشاری افراطی، هیجانی و غیر عقلانی بر پیگیری ایدئولوژی خدشه ناپذیری است که سال ها برای  اجرای آن تمامی امکانات عمومی، سرمایه ملی، اجتماعی،مادی و معنوی یک ملت بکار گرفته شد. تابوهایی که به مرور زمان محکم شدند و دیگر به اصولی بنیادین و تزلزل ناپذیر تبدیل شده اند که حتی تصور تغییر آن هم اگر در دادگاه های تفتیش عقاید اثبات شود جرم و خیانت به انقلاب کره تلقی خواهد شد. ماحصل چنین وضعیتی شکل گیری ساختار سیاسی خاصی   است که به تعبیر رهبرانش کره را تافته ای جدا بافته کرده است و البته نوعی بدعت سازی هم برای جریان های هم طیف  شکل داده است. و به تعبیری می توان انعکاس بد آموزی آن را در برخی ساختارهای غیر دموکراتیک مشاهده کرد.کما اینکه ترویج پروپاگاندا محصول و دستاورد چنین سسیتمی است. به هر روی ارسال چنین بالن هایی که تا کنون چندین مرحله اجرا شده ابعاد مختلفی دارد.

به گفته کارشناسان این حوزه ارسال این بالن ها هزینه های گزافی هم به بودجه عمومی کره شمالی تحمیل کرده است، کره جنوبی هم درصدد طرح دعوا و دریافت غرامت از کره شمالی می باشد که هزینه های چنین اقدامی را دو چندان خواهد کرد. صرف این هزینه های گزاف در حالی است که سازمان ملل متحد می‌گوید که دو سوم از جمعیت کره شمالی دچار سوءتغذیه هستند، بیش از ۷۰ درصد جمعیت این کشور به کمک‌های غذایی وابستگی دارند. در خلال تنش‌های سیاسی، تخمین زده می‌شود که ۱۸ میلیون نفر در سراسر جمهوری خلق کره همچنان از ناامنی غذایی و سوءتغذیه و همچنین فقدان دسترسی به خدمات اولیه رنج می‌برند. اما برای هیات حاکمه و رهبر کره شمالی فرقی نمی کند. کیم جونگ اون در حالی که مردم را به زهد و ساده زیستی دعوت و توصیه می کند ، تمام زندگی خود را در  تجملات غرق کرده و البته آن را انکار هم  نمی کند. وی ۱۷ کاخ دارد که در شرایط واقعاً تجملاتی و متفاوت هستند.علاوه بر این ، کیم جونگ اون صاحب یک قایق بادبانی ۲۰۰ فوت ، مجهز به آخرین فن آوری  هاست. هزینه قایق بادبانی تقریباً ۸ میلیون دلار تخمین زده شده است.او  دارای چند هواپیمای خصوصی مجلل ، مجموعه ای از اتومبیل های بسیار گران قیمت و اسب های خاص است،که در جدیدترین بذل و بخشش خود یک دستگاه خودروی لوکس به همتراز خود ولادیمیر پوتین هدیه کرد. بنابراین طبيعی است که درک وضعیت واقعی مردم برای رهبر کره شمالی چندان راحت نباشد. بویژه اینکه در اثر عدم گردش شفاف اطلاعات گزارش های مقامات بلندپایه به هیات حاکمه حاکی از این است که مردم از حکومت خود بسیار خشنودند و حیات و ممات خود را مدیون حکومت اند. اما بهر حال رضایت مردم  ملاک  نیست بلکه مهم این است که ایدئولوژی و تابوهای ناشی از آن به هر قیمتی و تحت هر شرایطی اجرا شود مهم نیست چند دهه از عمر یک ملت صرف چه اهدافی شد بلکه مهم این است که خاطر آقای اون مکدر نشود و ابهتش حفظ شود. همه از او بترسند. یعنی دستاورد این باشد که دیگران بترسند اقتدار نظام جمهوری خلق کره خدشه دار نشود ولو اینکه مردم از فقر جان دهند.