- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۳ آذر ۱۴۰۳ - ۱۲:۳۶
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
در نکوهش اسکندر ستیزی؛
شوشان ـ عباس امام : ببرای من که حدود دو سال پیش، کتابی با عنوان «ایرانگرایی اسکندر مقدونی» از مارک یان اولبریخت را به فارسی ترجمه کرده ام (اهواز _ انتشارات گزارش تاریخ، 1401)، دیدن مطلبی در همان راستا، به قلم یک ایرانی شاهنامه پژوه طراز اول نکته ای است نو و بس شگفت انگیز. استاد دکتر محمود امیدسالار از 3_ 4 شاهنامه پژوه معتبر ماست که اعتبار قلم وی هم در سطح ملی و هم بین المللی، زبانزد است. اخیرا، مقاله ای دانشگاهی از ایشان خواندم (اسکندر از هجوم تا جذب؛ فصلنامه جستارهای ادبی، ش. 174 ،پاییز 1390)که با نگاهی علمی و مستند به انتقاد از «اسکندرستیزی» ما ایرانیان می پردازد.
شوشان ـ عباس امام :
برای من که حدود دو سال پیش، کتابی با عنوان «ایرانگرایی اسکندر مقدونی» از مارک یان اولبریخت را به فارسی ترجمه کرده ام (اهواز _ انتشارات گزارش تاریخ، 1401)، دیدن مطلبی در همان راستا، به قلم یک ایرانی شاهنامه پژوه طراز اول نکته ای است نو و بس شگفت انگیز. استاد دکتر محمود امیدسالار از 3_ 4 شاهنامه پژوه معتبر ماست که اعتبار قلم وی هم در سطح ملی و هم بین المللی، زبانزد است. اخیرا، مقاله ای دانشگاهی از ایشان خواندم (اسکندر از هجوم تا جذب؛ فصلنامه جستارهای ادبی، ش. 174 ،پاییز 1390)که با نگاهی علمی و مستند به انتقاد از «اسکندرستیزی» ما ایرانیان می پردازد؛ بویژه، نخبگانی که تحت تاثیر گفتمان های قرن بیستم به سیاهنمایی مطلق اسکندر مقدونی دامن زده و می زنند. استاد امیدسالار از این می نالد که شخصیت اسکندر در مطالعات شاهنامه پژوهی «مورد بی مهری بسیار قرار گرفته است». به نوشته امیدسالار «به روایت شاهنامه، اسکندر یک شاه اجنبی و غاصب نیست، بلکه پسر داراب و بر تخت و تاج ایران سزاوار است». در جایی دیگر، می افزاید «شرط انصاف نیست که به تبعیت از آن نژادپرستی کودکانه ای که از غرب وارد ذهنیات روشنفکران ما شده است، اسکندر را با القابی چون گجستک یا ملعون و امثال آن ها بنامیم». البته، این را نیز یادآور می شود که «روایت شاهنامه، واقعیت تاریخی ندارد، بلکه آمیزه ای است داستانی از دو واقعه تاریخی....». اما می افزاید که هرچه هست تصویر مثبت اسکندر در ادبیات عامیانه و نیز در ادب کلاسیک فارسی، با تصویر منفی قرن بیستمی تفاوت اساسی دارد! در فرازی دیگر از استاد می خوانیم «پیش از این که هموطنانی که با طرز تفکر قرن بیستمی به گذشته می نگرند از کوره در بروند، باید متذکر شوم که در قرن چهارم قبل از میلاد ناسیونالیسم به صورتی که ما اکنون به آن می نگریم، اصلا وجود خارجی نداشت و بیشتر نیروهای نظامی امپراتوری های بزرگ، از ملل و طوایف گوناگون تشکیل می شده است». در سپاه ایران، هزاران مزدور یونانی خدمت می کردند، همچنانکه با تسلط اسکندر بر ایران نیز هزاران ایرانی در رکاب اسکندر شمشیر زدند و جان باختند. دکتر امیدسالار، ضمن تاکید بر نبوغ نظامی اسکندر در شکست داریوش سوم، مثال های متعددی از ایرانگرایی های واقعی یا مصلحتی اسکندر در دوران زمامداری بر ایران را نیز تشریح می کند. در این مختصر, بیان جزئیات دیدگاه جناب استاد نیست، اما جهت اطلاع علاقه مندان به این رویکرد جدید، متفاوت، و دگراندیشانه به اسکندر اصل مقاله ایشان را نیز به پیوست تقدیم می کنم.
برای من که حدود دو سال پیش، کتابی با عنوان «ایرانگرایی اسکندر مقدونی» از مارک یان اولبریخت را به فارسی ترجمه کرده ام (اهواز _ انتشارات گزارش تاریخ، 1401)، دیدن مطلبی در همان راستا، به قلم یک ایرانی شاهنامه پژوه طراز اول نکته ای است نو و بس شگفت انگیز. استاد دکتر محمود امیدسالار از 3_ 4 شاهنامه پژوه معتبر ماست که اعتبار قلم وی هم در سطح ملی و هم بین المللی، زبانزد است. اخیرا، مقاله ای دانشگاهی از ایشان خواندم (اسکندر از هجوم تا جذب؛ فصلنامه جستارهای ادبی، ش. 174 ،پاییز 1390)که با نگاهی علمی و مستند به انتقاد از «اسکندرستیزی» ما ایرانیان می پردازد؛ بویژه، نخبگانی که تحت تاثیر گفتمان های قرن بیستم به سیاهنمایی مطلق اسکندر مقدونی دامن زده و می زنند. استاد امیدسالار از این می نالد که شخصیت اسکندر در مطالعات شاهنامه پژوهی «مورد بی مهری بسیار قرار گرفته است». به نوشته امیدسالار «به روایت شاهنامه، اسکندر یک شاه اجنبی و غاصب نیست، بلکه پسر داراب و بر تخت و تاج ایران سزاوار است». در جایی دیگر، می افزاید «شرط انصاف نیست که به تبعیت از آن نژادپرستی کودکانه ای که از غرب وارد ذهنیات روشنفکران ما شده است، اسکندر را با القابی چون گجستک یا ملعون و امثال آن ها بنامیم». البته، این را نیز یادآور می شود که «روایت شاهنامه، واقعیت تاریخی ندارد، بلکه آمیزه ای است داستانی از دو واقعه تاریخی....». اما می افزاید که هرچه هست تصویر مثبت اسکندر در ادبیات عامیانه و نیز در ادب کلاسیک فارسی، با تصویر منفی قرن بیستمی تفاوت اساسی دارد! در فرازی دیگر از استاد می خوانیم «پیش از این که هموطنانی که با طرز تفکر قرن بیستمی به گذشته می نگرند از کوره در بروند، باید متذکر شوم که در قرن چهارم قبل از میلاد ناسیونالیسم به صورتی که ما اکنون به آن می نگریم، اصلا وجود خارجی نداشت و بیشتر نیروهای نظامی امپراتوری های بزرگ، از ملل و طوایف گوناگون تشکیل می شده است». در سپاه ایران، هزاران مزدور یونانی خدمت می کردند، همچنانکه با تسلط اسکندر بر ایران نیز هزاران ایرانی در رکاب اسکندر شمشیر زدند و جان باختند. دکتر امیدسالار، ضمن تاکید بر نبوغ نظامی اسکندر در شکست داریوش سوم، مثال های متعددی از ایرانگرایی های واقعی یا مصلحتی اسکندر در دوران زمامداری بر ایران را نیز تشریح می کند. در این مختصر, بیان جزئیات دیدگاه جناب استاد نیست، اما جهت اطلاع علاقه مندان به این رویکرد جدید، متفاوت، و دگراندیشانه به اسکندر اصل مقاله ایشان را نیز به پیوست تقدیم می کنم.
