تا بیشعوری چقدر فاصله داریم ؟!

شوشان ـ خالد لویمی :

خاویر کرمنت در کتاب معروفش با عنوان «بی شعوری» ، به زبان طنز و با روایت‌هایی از زندگی روزمره آدمهای مورد تدقیقش، شاخص هایی برای بی شعور بودن، مطرح می کند از جمله، عدم خودآگاهی، اینکه بی شعورها حواسشان به تأثیر رفتارشان بر دیگران نیست، اینکه احساسات دیگران در تعاملات اجتماعی اعتنائی ندارند، اینکه این افراد مسئولیت رفتارشان را قبول نمی کنند و همواره دیگران را مقصر می دانند، اینکه سطحی نگرند و بالطبع قضاوت‌های نادرستی دارند، اینکه بطور مداوم رفتار های اشتباه را ادامه می دهند و در برابر تغییر مقاومت می کنند، اینکه تمایلی به یادگیری ندارند و از تجربیات درس نمی گیرند و اینکه به  روابط اجتماعی آسیب می زنند.
البته این موارد بخشی از کمالات بی شعور هاست که کرمنت در کتابش به آنها اشاره کرده است. حال ما به عنوان یک شهروند تا چه میزان با شاخص های بی شعوری فاصله داریم؟ حواسمان به آدمهای اطرافمان است؟ خودمان را یافته ایم و می دانیم با خودمان چند چندیم؟ مسئولیت خروجی رفتاری خودمان در محیط کار، مدیریت،  خانواده، محیط زیست و در کل جهان اطرافمان را پذیرفته ایم؟ چقدر یادگیرنده هستیم؟ چه میزان اصلاح گر رفتارهای معیوب خودمان هستیم؟
واقعیت تلخ اینکه اگر نتوانیم جوابهای منطقی به این سؤالات بدهیم همگان در معرض بی شعوری هستیم  قبول کنیم در جهانی که بر مبنای بی شعوری نظم می یابد زندگی رضایت بخش دشوار می شود لذا می طلبد همه ما حواسمان باشد بی شعور نباشیم.