نوستالژی شب های زیبای چمن لاله

نوستالژی شب های زیبای چمن لاله در دهه شصت. دور همی های خانواده های گریزان از جنگ و ویرانی و در کنار لوله گاز خام شعله ور در حیاط خانه سنگ و گِلی که از دور همچون کهکشانی پرنور در دل کوه و تپه های قد و نیم قد می درخشید. در میان پارس سگان. هنوز بوی نان تیری ننه مهربان در مشامم زنده است با طعم تلخ چای دم کشیده روی هیزم. با آن استکان شیشه ای رنگ و رو رفته چه لذتی داشت هورت چایی تلخ ننه.

کلاس های مختلط دبستان روستا و کل کل های کودکانه شهری های جنگ زده و بچه های بومی روستا و یادم نمی‌رود بعد از خوردن زنگ منزل، پشت کوچه باریک منتهی به مدرسه، چه کتکی خوردم از دست آرش یکه بزن مدرسه، وقتی با رای همکلاسی ها به عنوان مبصر کلاس انتخاب شدم. و عمو احمد عزیز که هم مدیر بود، هم ناظم و هم معلم بود برایمان.

و عصرهای زمین فوتبال خاکی روستا که ماوای جوانان روستا بود و "محمود" نامی که نام اولین تیم فوتبالمان را پرسپولیس گذاشت. چه لذتی داشت شنای درون دره باریک اما عمیق در گرمای تیرماه

توله های سرخ شده ی معطر به سیر و نعنا با ماست محلی، خوش طعم ترین غذای آن روزهایمان بود.

نمیدانم شاید باران هم درگذشته همپای مردم با محبت، سخاوت و معرفت بیشتری داشت که رحمت خود را بیدریغ بر سرمان نازل می کرد.

هرچه بود نوستالژی دهه شصت چمن لاله در آرشیو قلب و روحمان تا ابد زنده است و زنده خواهد ماند.