بلاتکلیفی حزب اصولات در ایران

شوشان ـ هوشنگ نوبخت :

بی شک دوران هشت ساله جنگ تحمیلی به واسطه شرایط خاص حاکم بر کشور و البته ساختارهای سیاسی، فرهنگی و اجتماعی، دوران درخشانی برای وحدت، همدلی و یکدستی ملت و دولت بود و قطعا وجود همین فضا بر کشور باعث شد که علیرغم کمبودها و مشکلات فراوان در حوزه های مختلف، دشمن با آنهمه پشتوانه نتوانست یک وجب از خاک عزیزمان را تصرف کند.
این مقدمه کوتاه را آوردم تا گریزی بزنم به دهه های بعد از جنگ که عده ای با نظریه های پوچ روشنفکری و بدون توجه به زیرساخت ها و ساختارهای سیاسی، فرهنگی و اجتماعی کشور، اساس چند حزب یا گروه را بنا نهادند که در نهایت به دو شاخه اصلی اصولگرایان یا راستی ها و اصلاح طلبان یا چپی ها منجر شد.
ایده ای الهام گرفته از برخی گرایشات سیاسی در کشورهای دیگر که عده ای با بومی کردن آن اندیشه ها، خود را  پیشرو یا لیدر این جریانات جا زدند و پس از آن هم با شاخ و برگ دادن به آن سعی کردند تا با سوار شدن بر این امواج، سهم خودشان را از معادلات مختلف کشور بگیرند و تا حدود زیادی نه در خدمت به ملت که در رسیدن به اهداف شان هم موفق بودند و چه بسا هنوز هم دارند نام همین احزاب کاغذی و غیر واقعی را می خورند.
شوربختانه آنقدر این دو به اصطلاح حزب یا گرایش به دلایل مختلف، بد عمل کردند که هم حاکمیت و هم ملت به این نتیجه رسیدند که راه های عبور از بحران های کنونی کشور از راه صداقت، اصالت، تخصص، اخلاق و تعهد می گذرد نه این بازی های سیاسی مقطعی و باندبازی هایی که عده ای برای خودشان و اطرافیانشان راه انداخته اند.
در این میان و در جنگ و جدال چندین ساله بین این دو تفکر که هر کدام سال ها توانستند، آدم های خود را در سطوح مختلف به دولت ها تحمیل کنند، هزاران نخبه، اندیشمند،  متخصص و دلسوز به دلیل عدم ورود به این دو جریان زیر هیزم آتش شعله ور شده ی این جریانات به خاکستر تبدیل شدند.
اینک و بعد از گذشت سال ها که حنای این دو بال سیاسی دیگر رنگ چندانی برای پرواز ندارند اما هنوز هم به واسطه عدم استقبال مردم و سیاست زدگی جامعه نه تنها اندیشه و حزب نوینی شکل نگرفت بلکه به دلیل وجود همان ته مانده های تفکر چپ و راست های نسبتا افراطی در بدنه نظام، هنوز هم هزاران نخبه، متخصص، اندیشمند و نیروهای دلسوز به ملت و کشور به دلیل عدم وابستگی به هر دو جریان، از حضور در راس امور منع شده یا بهتر بگویم اصلا فراخوان نمی شوند.
تا کی باید سایه ناخوشایند هر دو تفکر که دستاوردی جز مشکلات امروز را برای کشور به همراه نداشتند از سر دولت و ملت برداشته شود، سوالی است که بعید می دانم کسی پاسخگو باشد.
کشور در حال حاضر نیاز به وحدت، جهاد، اخلاص، تعهد و تخصص دارد و حاکمیت باید ضمن تقویت سمن ها، اقوام، اصناف، اقشار و دیگر ظرفیت های اجتماعی، بستری فراهم کند که دولت ها دست از چینش افراد با لحاظ اینکه منتسب به اصولگرایان یا اصلاح طلبان هستند، بردارند و سراغ انسان های شایسته ای بروند که شاید علاقه ای به حضور در این فضاهای تاریخ گذشته نداشته باشند و می خواهند تنها به عنوان یک ایرانی، مسلمان، بسیجی، شهروند، جهادی، هموطن یا هر عنوان دیگری، عاشقانه به کشور و ملت شان خدمت کنند.