در ماههای اخیر، موضوع حضور و فعالیت تعداد قابل توجهی از تبعههای خارجی در ایران، بار دیگر در رسانهها و فضای مجازی مطرح شده و نگرانیهایی را برانگیخته است. شواهد و اعترافات متعددی نشان میدهد که بخش قابل توجهی از حملات داخلی دشمنان، در قالب همکاری و هدایت این افراد صورت گرفته است؛ بر اساس آمارهای موجود، بیش از نود و پنج درصد از حملات موید این واقعیت است و تنها درصد کمی مربوط به مخالفان داخلی نظام میباشد.
شوشان ـ صالح محمدیان :
در ماههای اخیر، موضوع حضور و فعالیت تعداد قابل توجهی از تبعههای خارجی در ایران، بار دیگر در رسانهها و فضای مجازی مطرح شده و نگرانیهایی را برانگیخته است. شواهد و اعترافات متعددی نشان میدهد که بخش قابل توجهی از حملات داخلی دشمنان، در قالب همکاری و هدایت این افراد صورت گرفته است؛ بر اساس آمارهای موجود، بیش از نود و پنج درصد از حملات موید این واقعیت است و تنها درصد کمی مربوط به مخالفان داخلی نظام میباشد.
در این میان، اصل مطلب، یعنی خیانت و اجیر شدن این گروه را، نباید نادیده گرفته شود و نیازمند بررسی و اقدام سریع دستگاههای قضائی و امنیتی است.
این افراد را میتوان به دو گروه اصلی تقسیم کرد: دسته اول، کسانی هستند که پس از آموزشهای تخصصی در حوزههای جاسوسی و عملیات خرابکارانه، به عنوان مامور خارجی وارد کشور شدهاند؛ و دسته دوم، مهاجرانی که به قصد کسبوکار، کار و زندگی، مدتها است در سطح کشور تردد میکنند و گاه با حداقل مبلغ جذب شده، به سادگی به همکاری با دشمن دعوت میشوند. امروزه، چهرههای آشکار و پنهان این موضوع، نشان میدهد که مدیریت ناصحیح و کمتوجهی نسبت به کنترل و نظارت بر ورود و تردد این گروهها، زمینهساز فضاهای امن را کاهش داده است و فرصت سوءاستفاده دشمنان را تسهیل کرده است.
در کشورهای دیگر، برای جلوگیری از چنین وضعیتهایی، قوانین سختگیرانهای وضع شده است. مهاجران در ابتدای ورود، در کمپهای مخصوص نگهداری و تحت نظارت کامل قرار میگیرند، آموزشهای لازم را دریافت کرده و پس از اثبات صلاحیت، مجاز به فعالیت و اشتغال میشوند. این سیستم، موجب شده است که کنترل و نظارت بر مهاجران به شکل مؤثری انجام شود و از ترددهای غیرمجاز و نفوذ احتمالی جلوگیری گردد.
سوالی که در اینجا مطرح است، این است: چرا در کشور ما، با وجود حجم بالای ورود نیروهای خارجی، کنترلهای لازم صورت نگرفته است؟ چرا محدودیتهای کافی در تردد این افراد اعمال نشده و چرا فعالیت آزادانه آنان در سطح کشور پذیرفته شده است؟ آیا مسؤولانی که در این زمینه کوتاهی کردهاند، باید پاسخگو باشند؟ و آیا نباید کسانی که با سوءمدیریت و ترک فعل، فرصت نفوذ دشمن را فراهم کردهاند، مورد پیگرد قرار گیرند؟
پرسشهای زیادی درباره نحوه مدیریت و نظارت بر حضور تبعههای خارجی در کشور مطرح است، مسائلی که اهمیت آن در حفظ امنیت و ثبات نظام پایینتر نبوده و نیازمند تصمیمگیری قاطع، نظارتی دقیق و اقدامات قوه قضائیه است. آینده کشور در گروی اقدامات جدی و شفافسازی این موضوع حیاتی است.