یادی از دکتر کاظم معتمد نژاد

کیوان لطفی: تصمیم گرفتم از «اهواز» به «ارتباطات» برسم، «عکس» ایشان را دانلود کردم و هر روز بر صفحه کامپیوتر می دیدم و البته کتاب هایشان را می خواندم...دیدن عکس چهره مهربان و مصمم ایشان، به وقت خستگی از خواندن و پیگیری کتاب ها، انرژی عجیبی می داد. قلم شان آکنده از احترام و دقت و امید بنظر می رسید، دوستشان داشتم...
به ارتباطات و «علامه» رسیدم اما دیگر «استاد»، کلاس «ارشد» نداشت... می گفتند کهولت باعث شده که حتی آمدن به کلاس «دکتری» برایشان سخت باشد. افسوس کسی که با «عکس» و «آثار»ش مرا به «امروز» رسانده بود، دست نیافتنی می نمود.
یکروز در بیمارستان «نور» تهران، اتقاقی زیارتشان کردم، نوبت دکتر داشتند. با تمام وجود عرض ارادت کردم، مرا نمی شناخت... اما من ایشان را خیلی می شناختم، خیلی... و دوستشان داشتم. سر از پا نمی شناختم، همراهانم از این همه شوق متعجب بودند. سرمست زیارت «بزرگ ارتباطات» بودم و گذشت... اما افسوس که آن لحظه را «نامیرا» نکردم. تمام عمرم هیچوقت برای نگرفتن یک عکس اینقدر افسوس نخوردم... دریغ از «عکس»ی که نگرفتم.
«دکتر هادی خانیکی» و «دکتر سید محمد مهدی زاده» شاگردان «ایشان» بودند و من مفتخر به شاگردی این دو استاد شریف و حالا معلم دانشجویان ارتباطات در خوزستان... امروز حین تدریس سر کلاس «دانشکده خبر اهواز»، خبر «هجرت ابدی» ایشان را دریافت کردم. حال عجیبی شد. همه ما شاگردان «با واسطه» ایشان بودیم و مبهوت این فراق... بعضی ها بیش از یک نفرند. دو چشم نیستند. عمود خیمه اند.
دریغ، دریغ از غروب «دکتر کاظم معتمد نژاد» عزیز.... ایشان، بزرگ و برجسته ارتباطات، استاد استادان، رخت بر بست اما «آثار» شان به یادگار ماند. «ارتباطات اهواز» هم، همیشه قدردان اوست.
روحشان شاد و آثارشان بر دوام...