خوزستان و تکرار تراژدی بی توجهی مسوولان

خبر استعفای دسته جمعی نمایندگان استان خوزستان در مجلس شورای اسلامی بار دیگر توجه رسانه‌ها را متوجه این استان و مسائل و مصائب آن کرد. دلیل این اعتراض جمعی، بی‌توجهی و چشم‌پوشی به مشکلات مردم این استان و کاهش بودجه خوزستان در سال آینده و همچنین اختصاص بودجه اختصاصی برای انتقال سرشاخه‌های کارون به استان‌های مجاور اعلام شده است و متاسفانه مسوولان مربوطه با این اقدام نشان داده‌اند نه تنها برنامه‌ای برای شرایط بحرانی این استان ندارند بلکه گویی مردم این استان شهروندانی درجه دو یا پایین‌تر هستند که می‌توان برای آبادانی دیگر مناطق، ابتدایی‌ترین حقوق انسانی را از آنها دریغ کرد.

مردم این استان با خود می‌اندیشند چرا سهم آنها از ذخایر غنی نفت و انرژی و دیگر صنایع کوچک و بزرگ فقط آلودگی است و در سایه بی توجهی مسئولان، عواید این صنایع و ثروت‌ها برای آبادانی دیگر مناطق صرف می‌شود؟ چرا کارونی که زمانی بزرگترین و پرآب ترین رود ایران نامیده می‌شد این چنین در آستانه مرگ قرار گرفته است؟ چرا در حالی که آلودگی هوا به قاتلی خاموش برای شهروندان خوزستانی بدل شده، رسانه‌ای که دیگر نمی‌توان آن را ملی نامید، بی‌توجه به مشکلات فزاینده مردم در این خصوص، طوری وانمود می‌کند که گویی این مساله صرفاً شایعه‌ای از طرف رسانه‌های بیگانه است؟ متاسفانه خبرنگار صدا و سیما، بدون اشاره به اینکه باران اسیدی هزاران شهروند این استان را روانه بیمارستان کرده است یا آمار متوفیانی که بر اثر بیماری‌های تنفسی و قلبی جان خود را از دست داده‌اند، با حضور در پارک‌ها از شهروندان سوال می‌کند که رسانه‌های بیگانه گفته اند اهواز آلوده ترین شهر جهان است، نظر شما چیست؟ متاسفانه مسوولان استان هم بجای رسیدگی و چاره یابی در خصوص پایان دادن به وضعیت وخیم استان، ترجیح دادند با عدم اعلام آمار بیماران ناشی از آلودگی هوا، به نوعی با سرپوش گذاشتن بر کل ماجرا، به زعم خود مشکل را حل کنند.

متاسفانه رویکرد مسئولان در رابطه با خوزستان به گونه‌ای بوده است که هیچ جایی برای دفاع ندارد. خوزستانی که زمانی خاک جلگه ای آن شرایط مناسبی را برای کشاورزی فراهم کرده بود، بیش از دو دهه است که حتی مردم آن از آب شرب سالم بی بهره هستند و شیوع انواع آلودگی‌ها و بیماری‌های مختلف، خود گواهی بر درستی این موضوع است.

موضوع گرد و غبار و ذرات معلق هم تراژدی دیگری است که گویی چاره‌ای برای آن نیست و مسئولان ذیربط هم به جای اقدام موثر، تا به حال به اعلام آمال و آرزوهای خود پرداخته‌اند و گفتار آنها کمترین تاثیری در بهبود زندگی آنها نداشته است. مسوولان محترم اگر آمار افرادی که طی دو دهه اخیر از خوزستان به دیگر مناطق نقل مکان کرده‌اند را بررسی کنند، متوجه می‌شوند که شمار این افراد اگر از موج آوارگان جنگ بیشتر نباشد کمتر نیست و مردمی که با پایمردی و استقامت بی‌بدیل خود دشمن بعثی را ناکام گذاشتند، با مشاهده تبعیض‌های آشکار و پنهان مسوولان در نادیده گرفتن مشکلات و بی‌سامانی منطقه، به ناچار با ترک دیار خود، با چشمانی اشکبار به تهران و دیگر مناطق رو آورده‌اند.

این موضوع غیر از بروز چالش‌های مختلف ناشی از تراکم جمعیت، به لحاظ امنیتی نیز پیامدهای ناگواری برای کشور می‌تواند داشته باشد. کارشناسان امنیتی به خوبی می‌دانند اقتدار و امنیت یک کشور نه در مراکز شهری که در مناطق مرزی رقم می‌خورد و داشتن مناطق مرزی آباد و مقتدر راهکاری است که از سوی بسیاری از صاحب نظران مطرح می‌شود. بنابراین با توجه به موارد یاد شده، سزاوار نیست خوزستانی که در زمان پیروزی انقلاب و جنگ، دین خود را به انقلاب ادا کرده است، این چنین مورد جفا قرار گرفته و مورد بی مهری قرار بگیرد. به امید روزی که با مشاهده آبادانی در گوشه گوشه کشور، شاهد اعتلای بیش از پیش نام ایران عزیز باشیم.