آنان که دوست دارند بمانند و برای ماندن سعی می کنند اثری باقی بگذارند ولی نه هنری را درخود می بینند و نه قدرت انجام کار نو ، به نوشتن یا علامتگذاری روی دیوارها یا اماکنی که مورد بازدید دیگران به کرات قرار می گیرند اقدام می کنند تا بدین شکل خودرا نشان دهند ! و این رفتار را عمدتا"با جمله ای یابیتی توجیه می کنند. «می‌نویسم یادگاری تا بماند روزگاری، گر نماند روزگاری این بماند یادگاری» این معروف‌ترین و کلیشه‌ای‌ترین جمله‌ای است که این تیپ آدمها از خود ثبت می‌کنند.

گاهی این امر بسیار گسترده تر و دور از تصور ذهنی انجام می گیرد که جامعه را مبهوت می سازد ! خبری روی خط خبرگزاریهاقرارگرفت با این عنوان:«پزشکی انگلیسی دریکی از بیمارستانهای سلطنتی که پس از هر عمل جراحی روی کبد بیماران خود یادگاری می نوشت از کار برکنار شد» بسیار حیرت آور است که این بیماری مزمن یادگاری نویسی گاه سرمایه های هنگفت یک ملت را بر باد می دهد و گاه برای تثبیت آن درنهایت قساوت از انسانیت فاصله گرفته می شود و درمان آن به صورت اورژانسی ضرورت می یابد و البته بااین خبر دریافتم در همه کشورها به نوعی وجوددارد قبلا فکر می کردم فقط ما ایرانی ها هستیم که دوست داریم ناممان را به صورت یادگاری بر روی آثار باستانی گرفته تا درخت و سنگ و کوه و حتی صندلی اتوبوس واحد حک کنیم اما الان می بینم نه این حس یادگاری نوشتن و ماندن در افراد دیگر کشورها هم وجود دارد تا جایی که حتی از کبد بیمار هم نمی گذرند آن هم نه ازسوی مردم عادی بلکه از یک پزشک که برای سلامت انسانها سوگند یاد نموده اند.

اینکه انسانها دوست دارند از خود یادگار بجا بگذارند موضوع مثبتی است و بجای گذاشتن نام نیک و فرزند نیک می تواند بهترین یادگاری باشد که نام را ماندگار می سازد و ای کاش برای یادگار گذاشتن فقط به فکر نوشتن اسممان بر اشیاء و اماکن نبودیم بلکه یادگاری برای بهره مندی همه نسلها بجا می گذاشتیم که ماندگاری آن بیشتر خواهدبود (سعدیامردنکونام نمیرد هرگز مرده آن است که نامش به نکویی نبرند)

چقدر نیکوست وقتی می خواهیم نوشتاری به عنوان یادگار از خود برجای بگذاریم و ذوقی داریم می توانیم شعری بسرائیم یا داستانی بنویسیم ،باخوشنویسی زیبا در ورقی بنگاریم و به دیگران هدیه کنیم اگر توانمندتریم کتابی را منتشر کنیم تا با مطالعه آن جامعه کتابخوان لذت ببرد وبرای همیشه بماند تا مانندسعدیه وحافظیه و..فضایی ایجادشود و طراوت رابه جامعه ارمغان دهدوهمیشه جمعیتی علاقمند را در کنار داشت وشوق را به زندگی افزون ساخت.

زیباتر آن است اگر می خواهیم اسممان بر در و دیوار آثار باستانی بر جای بماند بجای این کار به ساختن مکانی که ارزش ماندگاری داشته باشد اهتمام ورزیم و اگر تا این حد تمکن مالی نداریم در احیا ونگهداری آثار باستانی به کمک میراث فرهنگی شهر و کشورمان هرچند اندک برآییم و سازمان میراث فرهنگی بر سر در آثار مرمت شده نام افراد خادم میراث در بازسازی را بنگارد و در مقابل دیدگان عموم بگذارد.

چقدر خوب است اگر دوست داریم ناممان به یادگار بماند در صورتی که توانمندیم در امورخیریه مورد نیاز امروز مثل کمک به مدارس و موسسات آموزش عالی،مراکز درمانی و بیمارستانها و … از هم سبقت بگیریم ومی توانیم نام خود را بر تابلوی مؤسسات حک کنیم و ماندگارنماییم و یادگاری پرافتخار برای فرزندانمان شود .

چنانچه دوست داریم ناممان تاسالهابه یادگار بماند اگر مسؤلیتی داریم خوب کار کنیم و وظیفه شناس باشیم و با نهایت تلاش دل بسوزانیم ومردمدار باشیم تا لبخند های از خدمت بعد از ما برلبها بنشیند و با ایجاد سایبانی دلی شادگرانی .

قشنگ است اگر می خواهیم ناممان به یادگار ماند ولی نمی توانیم هیچکدام از این کارها را انجام بدهیم حداقل مهربان باشیم، محبت کنیم ،عشق بورزیم و با احترامی که به دیگران می گذاریم از خود نام نیک بر جای بگذاریم وبهترین یادگاری سلام است و سلام کنیم که هیچ یادگاری بیشتر از سلام رضایت خالق هستی را در خود ندارد.برای گذاشتن یادگاری به رضایت الهی بیندیشیم که نوشتن بر دیواره های آثارتاریخی پشت کردن به میراث پدران است ،زدن میخ برتنه درخت کفران نعمت است و بر دیوارها بی احترامی به حریم دیگران است و باید یادگار نیک بگذاریم .

برچسب ها: عبدالرحیم سوارنژاد ، یادگاری ، مطالعه ، روزگاری ، نگلیسی ، بیمارستان ، نکونام

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه