سایت مرکز خبر حوزه در یادداشتی از رویکرد و حجم آگهی های تبلیغاتی صدا و سیما انتقاد کرده است.
سایت مرکز خبر حوزه در یادداشتی از رویکرد و حجم آگهی های تبلیغاتی صدا و سیما انتقاد کرده است.
در این یادداشت که با عنوان « حکایت آگهی های انبوه سیما و حفظ حرمت ما! تأملی در شیوه پخش آگهی های سیما » منتشر شده این سوال نیز مطرح شده است که آیا تأمین هزینههای تلویزیون از هر راهی هرچند منجر به توهین به شعور مخاطب شود رواست؟
در این مطلب که به قلم « محمدرضا محقق » نگاشته شده آمده است: صدا و سیما تنها بنگاه انحصاری برنامه سازی و پخش تلویزیونی در کشور ماست و یک انحصار تمام عیار در حوزه رسانه تلویزیون و رادیو دارد.
سازمانی با دهها هزار نفر پرسنل و کارمند و برنامه ساز و مدیر و ...، با فضایی عریض و طویل و شبکه هایی گوناگون که در مدت زمان نسبتا کوتاهی«یعنی چند سال» از یکی دو شبکه نصفه نیمه تلویزیونی و رادیویی، به دهها شبکه مختلف صداو سیمایی رسید.
سازمانی که با این همه تشکیلات مرتبط در حوزه رسانه، حتی از روزنامه هم دل نکنده و یکی از پرتیراژترین روزنامه های کشور را هم در اختیار دارد.
سازمان صداوسیما به لحاظ حجم امکانات، نیرو و فضا و... چند برابر وزارت ارشاد، نیرو و قدرت در اختیار دارد.
به لحاظ رسانه ای هم که بی هیچ رقیبی، حضوری تام و تمام در همه عرصه های فرهنگی و تبلیغاتی و خبری و ... جامعه داراست.
طبیعی است چنین سازمانی برای تأمین هزینه هایش علاوه بر بودجه های کلان هر ساله از بودجه دولت و درآمدهای دیگر- مثلا بودجه ای مانند، «طرح مبارزه با تهاجم فرهنگی و نامگذاری هرساله و...» به درآمد کلان و سرشار و «فوق العاده ای» به نام تبلیغات و آگهی های تلویزیونی هم رو بیاورد.
درآمدی که اعلام گاه گداری و البته غیر رسمی رقمش، چشم را خیره می کند، بودجه های کلان میلیاردی که از محل انواع و اقسام تبلیغات که بیشترش هم تلویزیونی است نصیب این رسانه می شود.
تا اینجای بحث، محل اشکال نیست و علی الظاهر همه چیز طبیعی است. اینکه چنین سازمانی بخواهد درآمدزایی کند و به قول رئیس آن، هزینه های این عیالواری را بپردازد.
اما سوال اینجاست تأمین این هزینهها، از هر راهی و با هر روشی هرچند منجر به توهین به شعور مخاطب شود جایز و رواست؟
اینکه دقایق طولانی پیش و میان و پس از یک سریال یا هر برنامه دیگری، حجم انبوهی از آگهی های جورواجور پخش شود و مخاطبان را در انتظار نگه داشته و خسته و کلافه کند، از نظر اخلاقی و حتی استانداردهای رسانه ای کار درستی است؟
بگذریم از محتوای خیلی از این آگهی های تجاری که چه تبعات و نتایج وخیمی را به لحاظ اخلاقی و ترویج روحیه تجمل و اشرافیگری و مصرف گرایی بر جامعه تحمیل می کند.
گاه حجم این آگهی ها آنقدر سرسام آور می شود که انسان عطای آن برنامه را به لقایش می بخشد و از خیر دیدنش می گذرد.
آیا این نحوه رفتار مدیران تلویزیون با اصل حفظ حرمت مخاطبان یعنی ملت شریف ایران و عزت و احترامی که رسانه «ملی» باید برای بینندگانش قایل باشد منافات ندارد؟!
آیا ادامه این روند باعث ریزش مخاطبان این رسانه و افزایش بینندگان رسانه های دیگر و از جمله شبکه های ماهواره ای که معلوم نیست تا چه حد با روحیات و اخلاقیات جامعه ما همگون باشند، نمی شود.
براستی این وظیفه بر عهده برنامه سازان تلویزیونی است تا در این رویکرد خود تجدیدنظر کنند و جلوی تبعات منفی چنین روندی را بگیرند.
چندی پیش یکی از ائمه جمعه محترم در خطبه های نماز، از گله های جدی مقام معظم رهبری نسبت به این رویکرد صداوسیما خبر داد و ناراحتی ایشان را از حجم تبلیغات این رسانه در خلال برنامه هایش ابراز نمود.
این در حالی است که از آن زمان تاکنون نه تنها شاهد عکس العمل بجا و تجدیدنظر مدیران این رسانه در جهت اجرای فرامین و منویات رهبری و خواست مردم نبوده ایم، بلکه شاهد افزایش حجم آگهی های تجاری و گاه ضد فرهنگی این رسانه ملی گشته ایم.
بجاست تا مدیران رسانه ملی این تذکر خیرخواهانه را به دیده توجه نگریسته و در راستای اصلاح این روند، گامهای جدی و اساسی بردارند تا هرچه زودتر از تبعات وخیم و عواقب غیرقابل جبرانش جلوگیری شود!