پل عظیم شادروان از شاهکارهای بی نظیر دوران ساسانی است که با44 دهانه از مصالح سنگی و ساروج بر روی رودخانه بزرگ کارون در شوشتر احداث گردیده است؛ بنای عظیمی که بعد از گذشت قرن ها از عمر پر فراز و نشیب خود هنوز شکل و شمایل اولیه اش، که یادگار روزهای، گاه تلخ و گاه شیرین این دیار است پا بر جا مانده.

به گواه تاریخ ، شاپور اول، شاهنشاه ساسانی بر اساس سیاست های دستگاه سلطنت، همزمان دستور ساخت سه پل مستحکم بر روی رودخانه های کارون در شوشتر، کرخه در شوش و دز در دزفول را صادر نمود، تا ضمن دسترسی لشکریانش به جهات مختلف کشور به منظور حفظ و حراست از کیان ایران زمین، کشور را نیز به شاهراه های عظیم مواصلاتی، برای داد و ستد های اقتصادی و رشد فرهنگی به هم متصل کند.

از طرفی دیگر، پایه های این پل ها را عمداً به شکلی طراحی و اجرا می نمودند که عملاً نقش سدهای تنظیمی را، برای آبیاری زمین های کشاورزی پایین دست مهیا سازد، در مجموع می توان گفت پل های ساسانیان به نوعی ساختمان های عظیم چند منظوره بوده اند.

نیاکان سخت کوش و خوش ذوق ما در دوران ساسانی با کمترین امکانات بنا کردند، و امروز ما در کمال تعجب با این همه امکانات در عصری که عصر تکنولوژی نام دارد، از نگهداری و بازسازی آثار و ابنیه آن زمان،به هر دلیل، عاجز و درمانده هستیم و اگر این روند ادامه داشته باشد در آینده نه چندان دور،از پل شادروان نیز، همچون قلعه سلاسل، تنها عکس هایی مبهم به یادگار خواهد ماند؛ پلی که می تواند در صوت احیاء و بازسازی، در جذب توریست، زیبایی شهر، عمران و آبادانی شوشتر و منطقه؛ نقش مهمی را ایفا کند.

بد نیست بدانید کار بازسازی شادروان به ناگاه در زمان آغاز به کار دولت دهم بدون هیچگونه توضیحی متوقف شد و در حال حاضر باران های سیل آسا و دیگر عوامل جوی، خسارات جبران ناپذیری به این اثر ملی وارد می کنند، شهروندان شوشتر امیدوارند«سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خوزستان» و دوستداران میراث کهن ملی، برای نجات قدیمی ترین پل جهان در شوشتر آستین همت بالا بزنند و از تخریب سرمایه های بی نظیر کشور که به نوعی شناسنامه و هویت این آب و خاک به شمار می روند ، جلوگیری،و غبار فراموشی را از چین و چروک چهره او پاک نمایند؛ و باور داشته باشیم شادروان متعلق به نسل های آینده است و باید مسئولانه در حفظ و نگه داری آن از خود اهتمام بیشتری نشان دهیم؛ این را هم بدانید که پل شادروان در 15 دی ماه 1310 به شماره ثبت 78 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.