خرمشهر نیازمند نگرشی جدید

میثم برون : بعضی رویدادهای در تاریخ هر کشور و نظامی ماندگار و فراموش نشدنی است و به گونه ای هر ساله به استقبال آن می رویم که گویی فتحی جدید را به ارمغان آورده ایم. در تاریخ جمهوری اسلامی ایران کم نیستند از روزهایی اینچنین اما اگر بخواهیم به شاخص ترین آن اشاره کنیم سومین روز خرداد در تقویم سراسر ایثارمان می درخشد.

سوم خرداد سال 1361 یکی از این روزهاست که خرمشهر پس از 19 ماه اشغال با تبدیل شدن به خونین شهر آزاد شد و نقطه عطفی شد برای رسیدن به پیروزی در عملیات های بعدی. خرمشهر و خرمشهری از همه چیز خود برای آزادی و سربلندی ایران اسلامی گذشتند و هرچه داشتند از جان و مال خود در طبق اخلاص تقدیم به خاک پاکش کردند تا همیشه خرمشهر در تاریخ ایران بدرخشد و نمادی از مقاومت و ایثار و از خود گذشتگی شود.

اما سوم خرداد که می رسد دو دیدگاه پیش روی می آید. یکی همان است که هرساله و امسال هم اجرا می شود که بسیار هم مورد نقد قرار می گیرد و دومین دیدگاه آن است که همیشه مردم حسرت اجرا شدنش را حداقل برای یکبار می خورند. با فرا رسیدن سالروز آزادسازی خرمشهر هر اداره و سازمان و ارگانی برای برگزاری سالروز سوم خرداد برنامه هایی تدوین می کنند و در تخصیص بودجه برای آن از هم سبقت می گیرند که مبالغ کوچکی هم نیست و این کار را ادامه راه شهدای سوم خرداد و زنده نگه داشتن یاد و خاطره آنها و ادای دین می دانند در حالی که دیدگاه دیگر که همیشه بر سر زبان بسیاری ایران دوست ها بخصوص مردم محروم خرمشهر جاری است این است که بهترین راه برای زنده نگه داشتن یاد و خاطره شهداء و حماسه سوم خرداد حل کردن مشکلات شهر خون و قیام و ایثار، خرمشهر است که هنوز از خوردن آب شرب سالم و شهری با چهره شهر بی بهره اند و معلوم نیست چه زمان خواهند توانست طعم زندگی را بچشند.

یک بار برای همیشه بیائیم بودجه برنامه های مختلف که با هزینه های سرسام اور در تمام استان های کشور برگزار می شود را در خود خرمشهر و نه با برگزاری جشن و برنامه های تبلیغاتی برای دولت بلکه برای آبادانی و شهریت یافتن خرمشهری که هیچ چهره ای از یک مکان برای زندگی ندارد هزینه کنیم و بعد از آن بازتاب های این تصمیم نو و منحصر به فرد را بررسی کنیم. شک نکید تنها هزینه های یک سال برگزاری سالروز حماسه سوم خرداد که در سراسر کشور بسیار باشکوه تر و زرق و برق دارتر از خود خوزستان و خرمشهر برگزار می شود برای آبادانی و زنده کردن خرمشهری که هنوز آثار توپ و تانک و ترکش بر دیوارهایش خودنمایی می کند و از نیازهای اولیه یک زندگی معمولی بی نصیب است کفایت می کند.

خرمشهری را با یک انقلاب فکری و یک جسارت مدیریتی می توان متحول کرد. نماینده خرمشهر که نماینده ای تازه نفس و آب مجلس نخورده است و لقب نهمین وکیل  بهارستانی خونین شهر را یدک می کشد باید در این راه پیش قدم شود و حرف دل همه خرم شهری ها بعنوان وکیل آنها بزند. اگر نگاهی به وعده هایی که به مدیران کشوری در دوره های مختلف برای آبادانی خرمشهر داده اند بیندازیم خواهیم دید که تنها اگر همین وعده ها عملی می شد خرمشهر امروز دیگر رنگ و بوی مخروبه و یک روستا را نداشت! به امید آن سالروز که با انقلابی بسیجی وار مثل دوران های بسیج سازندگی خرمشهر را با چنین همت و دیدگاهی خرم شهر ببینیم...