اگر نگاهی به خبرهای اقتصادی مهم کشور در یکی دو هفته اخیر بیندازیم می بینیم که یکی از مسائل مهم مورد بحث در عرصه اقتصادی بحث واردات شکر، علی رغم ممنوعیت واردات آن در فصل تولید شکر در کشور است.

نکته ای که در این میان جلب نظر می کند این است که با توجه به اینکه استان خوزستان به دلیل وجود کشت نیشکر بزرگترین تولید کننده شکر کشور است (60 درصد شکر کشور در خوزستان تولید می شود) و علی رغم موضع گیری های بی شمار نمایندگان و مسئولین استان های تولید کننده شکر از چغندر قند در لزوم حمایت از تولید شکر در استان های شان، متأسفانه هیچ یک از مسئولین استان خوزستان که بزرگترین قطب تولید شکر کشور محسوب می شود هیچگونه حمایتی از این صنعت نکرده اند.

با وجود اشتغال مستقیم حدود 50 هزار نفری این صنعت در استان ، جای بسی تأسف و تعجب است که چرا هیچ حمایتی از این صنعت در استان نمی شود با نگاهی به وضعت کشت و صنعت های نیشکری کارون و هفت تپه که پرسنل آنها دچار مشکلات معیشتی فراوانی هستند.

در می یابیم واردات بی برنامه شکر ضربه مضاعفی است که این صنعت را تهدید می کند لذا جا دارد به خود یادآور شویم که مسئولین استان مازندران برای حمایت از تولید سنتی 150 هکتار نیشکر آسمان و زمین را بهم می دوزند اما ما ، در استانمان از سطح زیر کشت حدود صدهزار هکتار نیشکر و بیش از 7 میلیون تن نیشکر (که 50 درصد محصولات زراعی استان را تشکیل می دهد)

حتی گام کوچکی برای دلخوشی کارگران زحمتکش این صنعت بر نمی داریم.آیا اگر بجای فریادهای بی سرانجام انتقال آب کارون از کشاورزی خوزستان و پتانسیل های غیر قابل انکار آن حمایت می کردیم این خود بهترین ضمانت برای حفظ منابع آبی استانمان نبود؟

همه می دانیم واردات بی قاعده شکر در سالهای گذشته چه سودی نصیب دلالان شکر کرد و چه زخمی را بر تن صنعت شکر بر جای گذاشت. ای کاش مسئولین استان به جای شعار دادن در خصوص حمایت از تولیدات استان و فی المثل اولویت خرید محصولات درون استانی، حمایت از کشاورزان خوزستان را که در صف مقدم تولید هستند.

در اولویت کاری خود قرار می دادند و به خود یادآور می شدند، کشاورزی خوزستان (البته کشاورزی واقعی خوزستان یعنی زراعتی که در حال حاضر روی زمین اتفاق افتاده است) را بعنوان مهمترین ضمانت حفظ و تثبیت منابع آبی خوزستان جدی قلمداد کنند اگر اینگونه باشد می توان امیدی به واقعی شدن طرح هایی مثل طرح 550 هزار هکتاری داشت.

باید بدانیم اگر در حفظ آنچه داریم جدی و کوشا نباشیم بعید است آینده چشم انداز روشنی پیش روی ما بگذارد ، فراموش نکنیم صنایعی همچون نفت و گاز ، فولاد و پتروشیمی، ماده اولیه نقد و در دسترسی دارند و به اصطلاح در هر حال کارشان سکه است اما کشاورزان خوزستانی با نهال نازکی در دستانشان، آبی نسبتاً شور در جریب جریب زمین هایشان، باید سالی تیمار دار دل نازک گیاهی باشند و دست آخر نیز چشم به حمایت آسمان و سرفرو برده در جیب بندگی تا شاید زراعت بسامانی را به منزل برند با این تفاسیر به گمانم بی انصافی است که دست رنج کشاورزان را قدر ندانیم و حمایت از آنان را سر لوحۀ کار خود قرار ندهیم.

نویسنده:ابوالفضل حسینی