بازهم جاده و مرگ معلم

سوارنژاد: چهار دست مهربان که بر سر نونهالان این دیارهر روز در طلوع بامدادان کشیده می شدند پژمرده گشتند و افتادند و دیگر یارای نوازش محبت آمیز فرزندان را ندارند و صاحبانشان زبان به تکلم نمی گشایند.

خبر دلخراش و جانگداز فوت چهار معلم دامغانی در سانحه رانندگی در منطقه روستایی رشم دامغان بر روی خبرگزاریها قرار گرفت . بازهم حسرت و دریغ از نبود امکانات ایاب و ذهاب معلمان و خانواده هایی که فرزندانشان را از دست دادند و دانش آموزانی که در نبود آموزگارانشان اشکهایشان بر گونه جاری شد و کودکانی که رخت یتیمی بر تن کردند و تکراری که ناپسندانه عادت می شود و دوباره دستهایی که بر سینه ها کوبیده می شوند تا عابران ماتمزدگی شان را به نظاره بنشینند و قاب عکسهایی که توان حضور در کلاس را ندارند و مبصرهایی که در آرزوی تکرار برپا گفتن در انتظار آمدن آقامعلم درب ورودی کلاس می ایستند و مشقهایی که باشوق نوشته شده است و کسی برایشان نمره ای نمی گذارد!.

رئیس پلیس راه استان سمنان اعلام کرد: دراین تصادف که صبح روز 8خرداد رخ داد، خودروی پراید حامل چهار سرنشین معلم در 45 کیلومتری دامغان با یک دستگاه کامیون برخورد کرد.

مسئول روابط عمومی اداره کل آموزش و پرورش استان سمنان با تایید این حادثه و جان باختن چهار تن از نیروهای خدوم و فداکاراین اداره کل گفت: در این حادثه سعید خطیبی، رضا قاسمی برمی، حسین میرزایی و علیرضا زحمتکش جان به جان آفرین تسلیم کردند . وزیر آموزش و پرورش به مناسبت درگذشت معلمان پیام تسلیتی صادر نمود ! براستی چرا عادت کرده ایم تا بر رفتگان بگرییم ؟ و چرا فقط می خواهیم بازماندگان را دلداری دهیم در صورتی که می توانستیم داغدارشان نبینیم ؟ باید شرمنده شد و گریست ! باید از کارهایی که می توانستیم انجام دهیم و ندادیم سر به زیر انداخت! باید به تقدیر الهی تن داد اما آن خالق لایزال که با عقل مارا از دیگر جانداران متمایز نمود اگر در بکار بستن آن قوه ممیزه با حیوانات کوتاهی نماییم عذابی سخت را پیش روی مان قرار خواهد داد .

در همین یک سال چند حادثه برای دانش آموزان و معلمان در جاده ها روی داده است؟ چند نوگل خونشان اسفالت جاده ها را رنگین نمود؟ چند انسان فرهیخته و مبشر دانایی و علم مظلومانه در جاده ها جان دادند ؟هنوز فوت جانخراش معلمه مومنه اندیمشکی در مسیر شوش از یاد فرهنگیان نرفته است و چه کسی مقصر است؟ وقتی متولی دستگاه تعلیم و تربیت پیام تسلیت ارسال می نماید یعنی اینکه باید تقصیر را در جای دیگر جستجو کرد! چنین نیست زیرا باید راهکاری ارائه داد باید طرحی نو در انداخت که در میان باران طرحهای هرروزه در درون سیستم تعلیم و تربیت که رسانه ها را خسته نموده اند امان از یک اقدام عملی مناسب که وضعیت معلمان را بهبود بخشد! و هیاهوهای تبلیغاتی متاسفانه خلاها و نارساییهای درون سیستم را پنهان می سازند!

کدام نهاد ،سازمان، اداره و دستگاه را بجز آموزش و پرورش سراغ دارید که کارمندانش بدون سرویس اداری به محل کارعزیمت نمایند؟ چرا به جامعه معلمان احترام لازم گذارده نمی شود؟ آقای وزیر با پیام تسلیت غم فراموش نمی شود باید این وضعیت را تغییر داد و خاضعانه پذیرفت و عذرخواهی نمود باید چاره ای اندیشید. و من که نقش داراب را در کتاب شازده احتجاب گلشیری بدوش گرفته ام بازهم خبر از مرگ می دهم !

روحشان شاد و همه همکاران فرهنگی در این مصیبت شریکند و عزادار.