شوشان تولبار
آخرین اخبار
شوشان تولبار
کد خبر: ۲۵۹۰۷
تاریخ انتشار: ۰۸ مرداد ۱۳۹۴ - ۲۲:۰۷
پونه پیل رام

فضای کسب و کار یکی از شاخص های تعیین کننده وضعیت  اقتصادی هر کشور و هر استانی می باشد که با بررسی و تجزیه و تحلیل آن میتوان به شرایط اقتصادی آن منطقه پی برد . به گفته کارشناسان می توان اذعان داشت که بخش قابل توجهی از مقتضیات رشد اقتصادی هر کشور در فضای کسب و کار مناسب در آن کشور و یا استان است.

با توجه به مولفه های متعدد تا تاثیرگذار بر سهولت شرایط کسب و کار و نیاز بررسی و مطالعات دقیق کارشناسان در این حوزه ذکر این نکته که فضای کسب و کار زنان چگونه تسهیل پیدا می کند نیاز به تامل و تعمق بیشتری دارد .

در یک پژوهش میدانی در میان دستفروش های زن در منطقه ای از شهرستان اهواز نتایجی بدست آمده حاکی از عدم آگاهی و دانش حداقلی در میان زنان برای آشنایی با فضای کسب و کار مفید بوده است؛ اینکه زنان نمی دانستند فروش و یا به دست آوردن حداقل پول از چه راهی به جز نشستن در معابر پر تردد امکان پذیر خواهد بود .

در این مطالعه که با ابزار پرسشنامه صورت گرفت از میان 80 زن دستفروش هیچکدام اطلاع و البته انگیزه ای برای شغلی جز دستفروشی نداشتند ! که  می توان گفت زنان بر این باور بودند که نمی توانند با سرمایه ای حداقلی و گاها عاریه ای اقدام به کار و کسب دیگری کنند! 

اگر تمام مولفه های مانع و تاتیرگذار منفی بر حضور زنان در محیط های کسب و کار را ناشی از دانش کم خود زنان بدانیم کم لطفی زیادی کرده ایم زیرا نقش آموزش های همگانی و مهارت های فنی رایگان را نادیده گرفته ایم  که البته قطعا باید پذیرفت که اقداماتی جهت آموزش همگانی این طیف از زنان ( زنانی که نیازمند آموزش همگانی مهارت هستند ) صورت نگرفته است و قطعا با این ضرایط از آموزش همگانی زنان در کسب مهارت های فنی و کاری هر نوع مدلی از ساماندهی دستفروش های زنان تامل برانگیز و قطعا شکست خورده خواهد بود .

  اگر مدل ارایه شده قدیمی و سنتی در ساماندهی دستفروش ها  درشهرستان اهواز که به  جمع آوری از معابر و اسکان در محل خاص را پذیرا باشیم ( که نظر نویسنده اصلا این نیست ) چند سوال اساسی را باید پاسخ بدهیم:

 اینکه آیا دستفروشی را برای زنان به عنوان یک شعل پذیرفته ایم ؟ که قطعا تعریف شغل با دستفروشی هیچگونه همخوانی ندارد و پس در حقیقت در این مدل دستفروشی را ساماندهی که نه بلکه جابه جایی مکانی داده ایم و اگر فرض جابه جایی را بر آسیب زایی کمتر دستفروشی برای جامعه قلمداد کنیم تکلیف  دستفروش بینوایی که باز هم باید به همان شغل پرخطر و کم درامدو بدون آتیه  بپردازد چیست ؟ 

شاید در کمترین مدت زمان برای سامان دادن به چهره شهر بتوان توجیه قابل ارایه ای از این طرح داشت اما هرگز تا زمانیکه محورهای اصلی  ساماندهی تاکید بر آموزش همگانی و رعایت استاندارد های حداقلی شغلی  رعایت نشود نمی توان انتظار داشت که برای معضل دستفروشی زنان راه حلی ارایه شده است .


نام:
ایمیل:
* نظر:
شوشان تولبار