با یک اتفاق از خانواده‌اش دور افتاد و بعد از 61 سال به صورت اتفاقی با دو نشان خانوادگی‌ای که در بدنش بود، آنها را پیدا کرد و به آغوش خانواده‌اش بازگشت. زندگی پیچیده‌ای داشت. آن‌قدر پیچیده که حدود پنج سال از آن را نمی‌داند کجا و نزد چه کسانی زندگی کرده است.

سال 1333 پسری به نام عبدالمنان در یک خانواده کشاورز در روستای چمترخان شوشتر به دنیا آمد. عبدالمنان چهارساله بود که همراه خانواده اش برای کار در نخلستان ها و باغات به خرمشهر سفر کرد و در خرمشهر به دلیل سختی کار و راه، به خانه یکی از دوستان خانوادگی شان رفت تا زمان برگشت پدر و مادرش از او نگهداری شود، ولی خیلی زود پدر و مادرش را از دست داد.

زن و مرد صاحبخانه که بچه دار هم نمی شدند با دیدن وضع عبدالمنان سرپرستی او را به عهده گرفتند و این گونه عبدالمنان حدود سه سال در خانه آنها ماندگار شد ولی از بخت بد کودک یتیم، زن و مرد صاحبخانه که از او نگهداری می کردند هم جان باختند و او دیگر به معنای واقعی تنها و یتیم ماند.

مرگ پدر و مادر

عبدالمنان حمزه نیا درباره دوران کودکی خود گفت: من چیز زیادی از آن زمان در خاطرم نیست فقط همین قدر می دانم که بعد از مرگ پدر و مادرم، لباس عربی را از تنم درآوردند و شلوار کردی به پایم کردند و در جایی نزدیک خرمشهر پیش یک زن و مرد نگهداری شدم. بعد از دو سال که سرپرستانم از دنیا رفتند، یکی از شریک های آنها من را نزد خود برد و از من نگهداری کرد.

عبدالمنان که در آن زمان به اندازه کافی بزرگ شده بود دریافت تنهایی خیلی سخت است و برای فرار از تنهایی با تمام وجود به مردی وابسته شد که باید با او زندگی می کرد. به دلیل صمیمیت فراوانی که با سرپرست فعلی اش داشت او را دایی صدا می زد و با جان و دل حرف ها و کار های او را به خاطر می سپرد.

زندگی با دایی

عبدالمنان درخصوص دوران زندگی با دایی می گوید: دایی مرد مهربان و خوش قلبی بود و هرکجا که می رفت من را با خود می برد. از شهری به شهر دیگر سفر کردیم و حدود 10 یا 12 سال مراقبم بود. از خرمشهر به اصفهان و بعد از آن به تهران رفتیم. در تهران به سنی رسیده بودم که می توانستم کار کنم. در آنجا صبح ها در مطب یک دکتر کار می کردم و مامور خرید بودم و بعد از ظهر ها هم به یکی از مسجد های اطراف محل زندگی ام می رفتم و قرآن و نماز خواندن یاد می گرفتم.

یک روز دایی به خانه آمد و به عبدالمنان که پسری نوجوان شده بود، خبر داد که می خواهد به بندر ترکمن برود. عبدالمنان هم مانند همیشه او را همراهی کرد و با هم به بندرترکمن و بعد از آن به روستایی در مازندران رفتند. مدتی در آنجا زندگی کردند که ناگهان دایی ناپدید شد. مدتی گذشت و خبری از دایی نشد و عبدالمنان یک بار دیگر طعم تنهایی را چشید، ولی زندگی هنوز ادامه داشت و او که تازه وارد 18 سالگی شده بود، برای بقیه عمر راه طولانی در پیش داشت و باید تلاش می کرد.

حادثه تلخ

در همان سن در یک کارخانه در استان مازندران مشغول کار شد. در آنجا دربانی می کرد. یک سال از کار در کارخانه گذشت که در حادثه ناگواری یکی از دستانش را از دست داد.وی درباره حادثه این گونه می گوید: تازه در کارخانه مشغول کار شده بودم که این اتفاق افتاد. یک شب در خواب دیدم یک برادر دارم و او مرده است. کابوس وحشتناکی بود. صبح با ترس از خواب بیدار شدم. در طول روز مدام دلشوره داشتم که ناگهان دچار حادثه شدم و دستم قطع شد. در آن زمان بزرگان محل با دیدن تنهایی عبدالمنان و وضعیت جسمانی و روحی او تصمیم گرفتند او را سروسامان دهند و کمکش کردند.

ازدواج

وی اضافه کرد: بزرگان خیلی کمکم کردند. به من پناه دادند. یکی از افراد که معتمد محل به حساب می آمد در خانه اش به من جا داد و برایم خانه گرفت و کمک کرد تا بتوانم ازدواج کنم. زمانی که با دختری در همان روستا ازدواج کردم به من مغازه ای دادند تا بتوانم زندگی ام را از این طریق اداره کنم. عبدالمنان بعد از ازدواج صاحب پنج فرزند شد و زندگی روی شیرین را به او نشان داد. همه چیز خوب بود تا زمانی که فرزندانش بزرگ شدند و سوال هایی درباره خانواده اش از او می پرسیدند. او همیشه از جواب دادن به این سوال ها خودداری کرده و این کار را به زمان دیگر موکول می کرد. براساس گفته های دایی، فکر می کرد خانواده اش از نظر اعتقادی با او تفاوت دارند و از همین موضوع خجالت می کشید.

پسر بزرگ عبدالمنان به نام مهدی دراین باره می گوید: پدرم همیشه به ما می گفت بعدها درباره خانواده ام به شما توضیح می دهم، خودم دست به کار شدم و از سال 80 دنبال خانواده پدری ام گشتم تا این که در سال 93 برای کار به تهران رفتم. وقتی به همکارم نام خانوادگی ام را گفتم، او از من پرسید شما اهل جنوب هستید یا شمال؟ من که تا آن زمان تصور نمی کردم ممکن است اقوام پدرم در جنوب باشند، از او خواهش کردم اگر کسی با نام خانوادگی ام در جنوب می شناسد به من بگوید و او زمانی که از ماجرا باخبر شد شماره فردی به نام حبیب حمزه نیا را به من داد.

پیدا کردن طایفه

مهدی به محض گرفتن شماره با حبیب تماس گرفت و ماجرای گم شدن پدرش را با او درمیان گذاشت. حبیب حمزه نیا نیز موضوع را با بزرگان فامیل در میان گذاشت و به سرنخ هایی رسید. حبیب به پسر عبدالمنان خبر داد که سال ها قبل یکی از فرزندان اقوام گم شده است و پدرت اگر دو نشان داشته باشد او همان پسر گمشده است. خال پشت کتف و بریدگی لاله گوش دو نشان خانوادگی بود که اکثر کودکان طایفه عبدالمنان آن را داشتند و او نیز این نشان ها را داشت.

مهدی حمزه نیا در این باره گفت: پدرم زمانی که پسرعموهایش را دید از خود بی خود شد و از همیشه شاداب تر بود. تنها افسوسش این بود که چرا زودتر دنبال پیدا کردن خانواده اش نبود تا بیشتر در کنار آنها باشد.

بعد از تماس های تلفنی و دیدار عبدالمنان و پسرعموهایش در مازندران آنها تصمیم گرفتند بازگشت او را به تمام طایفه خبر دهند و از وی خواستند که به روستایش بازگردد.

پنجشنبه 19 شهریور امسال عبدالمنان حمزه نیا همراه خانواده اش به روستای چمترخان بازگشت و در میان شادی و نشاط طایفه، با آنها دیدار تازه کرد و این گونه پسری که در چهارسالگی گم شده بود، در 61 سالگی به خانه بازگشت. اهالی طایفه به استقبالش آمدند و عبدالمنان حمزه نیا پس از سال ها دوباره لباس جنوبی به تن کرد.

برچسب ها: دیدار مرد خوزستانی ، عبدالمنان ، کشاورز ، روستای چمترخان شوشتر