دلنوشته یک هموطن از شعیبیه

شوشان - صادق چعباوی

شعیبیه نشین ها  عزادارند اما کسی برای تسلیت چیزی نگفت ، سکوت کردند و ما را تنها گذاشته اند خبری از تسلیت نیست کسی مرهم به روی زخم هایمان نگذاشت .

سیل سرزمین ام را شست و برد  در میان سیل ، کودکان روستاها چند روزی است خواب به چشمان شان نرفته مردان و زنان به علت کمبود امکانات و بی توجهی کت شلواری ها دوش به دوش هم با بیل دستی و فرغون به جنگ دز رفتند، سکوت کردند تا  دهول و یشانسخی و خماس و شعیب نبی و رمانه و یذاب و شیخ حسین  و فارسیه1و 2 و سری 1 و قلعه جاسم  و خزر و خانه و گندم را ... آب برد. کاش این قدر غریب نبودیم. زلزله آذربایجان را لرزاند همه برای تسلیت حرکت کردند کوچک و بزرگ، خرد و کلان. شبکه های اجتماعی سراسر تسلیت بود و بیرق سیاه.

کمک های مردمی، هنر پیشه ها به نوبت تسلیت می گفتند و گریه می کردند، ما  هم برای آذربایجان گریستیم و اشک ریختیم، اما حالا ما خودمان داغداریم و خبری از تسلیت نیست مرهمی نیست، رفت و آمدی نیست .

نمی دانم شاید ما ایرانی نیستیم، شاید دچار خود ایرانی پنداری شده ایم .

چرا کسی به شعیبیه تسلیت نمی گوید؟ چرا هنر پیشه ای اشکی نمی ریزد؟ چرا جدیتی در پیشگیری نبود ؟ چرا چاره اندیشی برای امداد و اسکان نمیشود ؟ فردا چه خواهند کرد؟

همه آمدند اما کی امشب کی میدونه برای اهالی شعیبیه کسی شام تدارک دیده شده سفره ایی پهن خواهد شد حلقه گرم خانواده گرم خواهد بود خنده کودکان را می شود شنید.

حوادث گذشته و سیل همدردی هموطنان نشان میدهد که چقدر عرب مظهر غیرت و اصالت برای ایران و ایرانی مهم و ارزشمند است.

این حوادث تلنگری بود برای ما. تنها دست یاری که به سوی ما دراز شد دست یاری خدا بود.

سیل و حوادث در شعیبیه برای مردم ایران ارزشی ندارد جان کودکان و مردان و زنان عرب کم ارزش نیست

بیاید خود چاره ساز مشکلات خود باشیم.