دزفولی ها در قدیم چه می پوشیدند؟

مسؤول گروه خواهران موسسه دزفول‌شناسي گفت: لباس قديمي و سنتي مردهاي مردم دزفول معمولا پيراهني سفيد رنگ با يقه ايستاده يا آخوندي از جنس نخي، متقال يا قز بوده است.

معصومه طاهري در گفت‌وگو با ايسنا بيان كرد: بعضي از پيراهن‌ها بلند بوده و در كنار خود چاكي داشتند كه به آن‌ها "لباده" مي‌گفتند. به طور معمول بر روي اين پيراهن‌ها جليقه‌اي مشكي رنگ هم به تن می‌كردند.

وي ادامه داد: شلوار مردان هم شلواري گشاد و مشكي بوده كه البته بعضي از آنها انتهاي تنگي داشته است. در گذشته مردان يك لنگ در دست داشتند كه به آن "فرمان‌بر" مي‌گفتند. اين لنگ براي حمل وسايل و مواد مورد نياز خانه كه خريد آن برعهده مرد بوده استفاده مي‌شده است.

مسؤول گروه خواهران موسسه دزفول‌شناسي اضافه كرد: كاسب‌ها در گذشته چفيه‌اي زرد رنگ به سر خود مي‌بستند. همچنين بعضي از مردان از كلاه پهلوي استفاده مي‌كردند و بعضي هم عرق‌چين روي سر خود مي‌گذاشتند. كفش مردان هم گيوه بوده است. البته كارگران از كفش‌هاي پلاستيكي استفاده مي‌كردند.

طاهري ادامه داد: زنان هم پيراهني چاك‌دار با يقه‌هايي ايستاده و گرد و با آستين‌هاي بلند مي‌پوشيدند و در انتهاي لباس و سر آستين‌هاي آنها از "نقده" استفاده مي‌شد. افرادي كه وضع مالي بهتري داشتند از نوار زرد كنگره‌اي استفاده مي‌كردند.

او افزود: زنان روي لباس‌هاي خود جليقه‌هايي از پارچه‌هايي گل‌دار مي‌پوشيدند. همچنين از دامن‌هاي كوتاه پرچيني كه براي دوخت آنها از دوازده تا سيزده متر پارچه به كار مي‌رفت، استفاده مي‌كردند. جنس پارچه‌ اين دامن‌ها اطلسي، ترمه يا ساتن بوده است. اما اقشار مختلف جامعه متناسب با تمكن مالي خود از جنس‌هاي متفاوتي استفاده مي‌كردند. معمولا افراد ثروتمند پارچه‌هاي خود را از كشورهاي عربي به ويژه كويت تهيه مي‌كردند.

وي گفت: "تنبون نظامي" نام شلوارهاي زنان دزفول در قديم بود. اين شلوراها گشاد بودند و انتهاي آنها با يك نخ تنگ مي‌شد تا هنگام راه رفتن بالا نرود. همچنين روسري آنها گل‌دار يا ساده بود و روي آن را با يك پارچه مشكي يا رنگي كه "تيك بند" نام داشته مي‌بستند. زنان روي روسري‌هاي خود از يك تور بافتني استفاده مي‌كردند كه به آن "دوم" مي‌گفتند. "دوم" را با نخ ابريشمي و كمي كج درست مي‌كردند و روي لباس‌هاي آنها را مي‌پوشاند و جهت زيبايي استفاده مي‌شد. همچنين بعضي از زنان زير روسري خود كلاه استفاده مي‌كردند كه شبيه به عرق چين مردها بود. جلو اين كلا‌ه‌ اگر شخص اوضاع مالي مناسبي داشت از اشرفي استفاده مي‌شد. به اين كلا‌ه‌ها "چتري" يا "لچك" مي‌گفتند.