هراس دولت در خوزستان

حس می کنم در پس این همه رایزنی برای انتخاب استاندار خوزستان، ترسی نهفته است، هراسی به جان دولت افتاده است و نشانه های این هراس را می توان در نوع برکناری استاندار سابق و نوع مدیریت مذاکرات به عینه مشاهده کرد، در یک کلام، دولت می ترسد اما از چه؟! خواهم گفت.

دولت روحانی از جمله دولت هایی است که پیروزیش ماحصل صبوری،از خود گذشتگی و البته نمودی از تراکم تجارب تلخ و شیرین گروه های سیاسی مختلف بود، دولتی که فاصله اندکش به شکست در انتخابات_در حدود چند صد هزار رای_ به یقین خواب خوش را از چشم مدیرانش گرفته، آنهم در انتخاباتی که فاقد چهره های کاریزماتیک و پوپولار بوده، حالا تصور کنید اگر در انتخاب دولت دوازدهم رقیبهای پوپولار بخواهند به صحنه بیایند،رای شکننده دولت تدبیر آنوقت پاشنه آشیل و چشم اسفندیار روحانی خواهد بود، البته دولت تدبیر در پس انتخاب مجلس دهم و نوع خروجی صندوق های رای دریافت که عموم شکایت هایی که مقتدایی را به طرفیت تبعیض و ناکارآمدی دولت در استان خوزستان نشانه می رفتند، به واقعیت نزدیکتر بودند و  گزارش های رسمی که حال و روز استان را خوب می خواندند، گزارش هایی چون نویسندگانشان ناکارامد و در پی این شناخت، دولت نخستین قربانی خود را به محضر مردمان شاکی هدیه کرد و استاندار در یک صبح بهاری، از هیئت حال به سابق تبدیل وضعیت شد و همچنین مفتخر به مقام بازنشستگی و مشاور وزیر، اما دولت هنوز به نقطه مطمئنه در استان نرسیده است و در پی چنین حسی، وفور مذاکرات رسمی و غیر رسمی را می توان مشاهده کرد.

 شاید این رسم تازه ای باشد اما هر چه هست دولت می خواهد رای پریشان و پراکنده استان را مدیریت کند، همان کاری که مقتدایی نتوانست انجام دهد و این نقطه اگر برای دولت چندان دلپذیر نباشد اما می تواند نقطه روشنی برای فعالان و گروه های سیاسی باشد، البته با تدبیر و حکمت و تانی و صبوری و از همه مهمتر، با مدیریت ترس در دولت می توان به استانداری رسید که چهره خاک گرفته دولت را در این استان تفتیده روشن سازد، پس بیشتر از هر مذاکره ای ما نیازمند نسخه راهگشایی برای مدیریت ترس دولت از صندوق های مهیب رای هستیم، صندوق هایی که مردم مالکان عمده آنند و با کسی شریک نه.