سریال بی پایان ریزگردها

روزنامه فرهنگ جنوب در ستون ویژه های خود نوشت : وقتی آبی آسمان خردلی می‌شود و مردم ماسک زده به کوچه و خیابان می‌آیند، وقتي دو قدم جلوتر را به سختی می‌بینی و از چشم هایت اشک می‌ريزد، یعنی باز ميهمان‌های ریز و کوچک از راه رسیده‌اند که چند روزی لنگر بیندازند. خو کرده‌ایم دیگر به حضورشان؛ بخشی از زندگی روزمره‌مان شده‌اند. توی همین روزهاست که بازار همایش‌ها و نشست‌ها با موضوع گرد و غبار داغ می‌شود و تلویزیون را که روشن می‌کنی در هر شبکه ای مسئولین در حال تاکید بر لزوم مبارزه با این پدیده شوم و همکاری کشورهای منطقه برای حل آن هستند. امروز 4 سال از آن تاریخ می گذرد و عجیب آنکه در این ماه ها باز هم چنین پدیده ای در استان های جنوبی بویژه خوزستان زندگی مردم را مختل کرده است و فقط زمانی که این وضعیت به تهران می رسد، مسئولان دنبال راهکارهایی برای آن می گردند! راهکارهایی که گاه نه تنها کارآیی ندارد بلکه باعث تاسف است! مانند آب پاشی تهران با هواپیماهای ملخی که مدت ها سوژه طنزهای مطبوعاتی و پیامک های مردم بود. سرمایه گذاران هم طرح‌های خود را در شهری که هر روز آب و هوایش درگیر ميهمان‌های مزاحم و کوچک عراقی است اجرا نمی‌کنند و همین ذرات ریز و سبک گرد و غبار چرخ‌های سنگین توسعه اقتصاد استان مان را كند و شاید هم شکسته است. بهتر نیست تا آسیب‌ها و پیامدهایش بیش از این دردسر ایجاد نکرده، راهکار عملی و موثری بیندیشیم و مبارزه با پدیده گرد و غبار را هم در کنار باقی کارها در اولويت قرار دهیم؟

به هر حال داستان ریز گردها همچنان ادامه دارد و به نظر نمی رسد که با مدیریت فعلی، تغییری در این وضعیت حاصل شود. برخي مقامات مسئول به حضور مداوم ریزگردها در استان های جنوبی عادت کرده‌اند و اولویت‌های دیگری در دستور كار دارند اما بايد گفت این ماییم که روزهای بهار و تابستان را مه گرفته و غبار آلود تجربه می‌کنیم.

این ماییم که هر روز طعم گس خاک گلوهامان را می سوزاند. آنچه پیداست اینکه دست روی دست گذاشتن دردی را دوا نمی‌کند و تا خود دست به کار نشویم کسی دلش به حال ما نخواهد سوخت.