نمایش همدلی اجتماعی

زلزله تلخ آذربايجان و مشارکت کم نظير مردم در رفع نيازهاي هموطنان آسيب ديده، يکبار ديگر نشان داد که مردم ايران براي فعاليت‌هاي اجتماعي نيازي به تحريک عواطف و تشويق دولت يا رسانه‌هايي مثل صدا و سيما ندارند و در مواقع لزوم، صرف نظر از اينکه صدا و سيما به رسالت خود عمل مي‌کند يا نه و دولت اجازه کمک و مساعدت را صادر مي‌کند يا نه، به وظيفه انساني و اجتماعي خود مي‌پردازند و آمادگي دارند تا وحدت و همدلي اجتماعي را به نمايش بگذارند. اين موضوع بخصوص از اين نظر اهميت دارد که بعضي از مسوولان تصور مي‌کنند براي ايجاد موجي اجتماعي بايد آنها پيشقدم شوند و از ابزارهايي خاص براي انگيزه بخشي به مردم استفاده کنند والا مردم انگيزه چنداني نخواهند داشت و ممکن است کسي ياد وظايف انساني‌اش نيفتد! مثلا اعتراض به يک فاجعه زيست محيطي همانند کمک رساني به زلزله زدگان، يک وظيفه اجتماعي و براي پيشگيري از يک فاجعه انساني است و تنها در صورتي به نتيجه منجر خواهد شد که بر بستر خويش و با تاکيد بر خواسته‌هاي خويش شکل بگيرد و پيش رود اما گاهي در نهايت تعجب، ممکن است به وضعيتي ديگر تغيير هويت دهد زيرا با موانعي عجيب و غريب روبرو مي‌شود که همچنان که گفته شد بر اساس مصلحت سنجي‌هايي نسنجيده يا رفتارهايي نامعقول و تصورات نامتعارف از جامعه شکل مي‌گيرد و مي‌تواند زيان هاي اجتماعي بزرگي را موجب شود. اعتماد به مردم، نه در حرف که در عمل، يگانه نسخه اي است که مي‌تواند جامعه را دوباره به وضعيتي متعادل و مطلوب برساند و بسياري از دغدغه‌هايي را که وجود دارد رفع کند؛ و اين اعتماد جز اين نيست که گردش آزاد اطلاعات در جامعه جريان داشته باشد، انحصار خبري و رسانه اي نباشد و مردم در برابر واقعيت‌ها نامحرم شمرده نشوند، همچنين به فعاليت هاي اجتماعي به عنوان يک نعمت، يک نظام موثر و يک حق اجتماعي نگريسته شود و پس از آن است که دولت مي‌تواند به کارهاي خود بپردازد و نه نيازي به تبليغات عجيب و غريب دارد و نه وظيفه سرپرستي و هدايت مردم را بر عهده خواهد داشت، بلکه فقط قوه اجرايي کشور خواهد بود.