فوکویاما یا اوباما

نطق اختتامی پیروزی اوباما را شنیدم . انگار فوکویاما داشت سخن می گفت به اضافه ی لفاظی های رومانیک هالیودی ، اوباما فرزانه مأب، فخر آمریکایی را به رخ جهانیان می کشید، انگار او میراث دار اسلاف خویش نیست ، که بمب اتم را در هیروشیما زدند و هند و چین را به خاک و خون کشیدند، آمریکایی مرکزی را پادگان اقتدار خود قرار دادند و بدتر از همه رئیس جمهور محبوب خودشان جان اف کندی را ترور کردند و نیکسون با آن چرندیات و دکتربن هایی که همیشه به شکلی درصدد استعمار و استشمار مادی، فرهنگی و اخلاقی طراحی می شوند.

حالا به اعتقاد بنده  بعنوان یک دانش افروخته ی علوم سیاسی ، این چهارسال هم، سال هایی خواهند بود که آمریکا سعی می کند روی اشتباه دیگران نتیجه بگیرد، کاری که دی متیو مربی چلسی توانست در مقابل تکی تاکای معروف بارسلونا نتیجه را بگیرد .

حریف آمریکا در درجه اول در منوپل بروژوازی است یعنی شرکای خود، بعد سایر جهان، اوباما در تجلی دکترین پایان جهان فوکویاما باید تصویر شود تا جوانان کشور های بهار عربی ، ایران جنبش سبز، و سایر کشورهای دیگر در  رویای خود، این الگوی برتر زندگی را قلمداد کنند تا فشار بیاروند، تا تغییرات انجام بدهند، تغییراتی که قرار است روی اشتباه دیگری بدون صرف هزینه مادی و لشکرکشی انجام پذیرد.

از هم اکنون برای رهبران کشور خودم این توصیه را برادرانه بیان می نمایم، که در این برهه حساس، همدل و بی اشتباه عمل کنند و در کنار هم باشند و بقول امروزی ها گزک و گاف به دست حریف ندهند.

قطعا گفتمان میت رامنی، نقطه ای بحران جدید در آمریکا خواهد بود و اندیشه های چند بعدی گیدنز، مرلوپونتی، لینگ و سایر جامعه شناسان پلورالیست در تقابل بر نظریه تک بعدی پایان جهان فوکویاما نمودار می شوند و قطعا اوباما و فوکویاما هم سرنوشت ساز نخواهند شد.