پیشازظهر دوشنبه ۵ مهر ۹۵ انتشارات سمت میزبان رونمایی از کتاب «مبانی جامعهشناسی» ترجمه مهرداد هوشمند و غلامرضا رشیدی و توضیحنویسیشده توسط علی محمد حاضری بود.
محمدامین قانعی راد جامعهشناس در این مراسم، با تاکید بر اینکه این کتاب یک کتاب با غنا و پشتوانه علمی زیاد است، افزود: ارائه این کتاب به جامعه علمی را باید تبریک گفت. مفهومی با این کتاب ابداع شد که «بومیسازی کتاب» است؛ یعنی کتابی که نوشته شده بر اساس پژوهشهایی است که از جامعه ایرانی برآمده و هرچند به جامعهشناسی مستقل معتقد هستم، ولی در این کتاب میتوانید آقای دکتر حاضری را از سال ۶۴ تا ۹۵ دنبال کنید که دغدغه بومیسازی علم را داشته است.
مدیر گروه علم و معرفت انجمن جامعهشناسی ایران ادامه داد: جامعهشناسی آن سالها با ترس آمیخته بود و سوال این است که آیا این کتاب میتواند نمادی از عبور از این هراس فرهنگی باشد؟ یعنی موقعی که تنوع فرهنگی جهان معاصر را بپذیریم و آنها را تهدید ندانیم توانستهایم با جامعهشناسی مدرن ارتباط برقرار کنیم.
غلامعباس توسلی، بنیانگذار انجمن جامعهشناسی ایران هم در این مراسم گفت: من ۴۰ سال درگیر مقدمه هستم و نمیدانم چه زمانی از مقدمه جلوتر میرویم. از طرف دیگر مقدمه مهم است؛ چون مثل الفبا است. اکثر کتابهای جامعهشناسی ما یک پیشوند مقدمه دارد. عدهای هم اصرار دارند که کتاب خودشان را تدریس کنند و آخر مشخص نشد که مبانی جامعهشناسی چیست؟ ولی مساله این است که هر کتابی قابل تدریس عمومی نیست و نمیشود همه کتابها را رد کرد.
سعید معیدفر، عضو بازنشسته هیات علمی دانشگاه تهران با تاکید بر اینکه در ایران جامعهشناسی وجود ندارد، تصریح کرد: یکی از بسترهای اساسی جامعهشناسی این است که واقعیت اجتماعی بتواند تعین پیدا کند؛ نه اینکه در فیلتر قرار بگیرد و در نهایت ایدهها بیان نشود. البته تعینات جامعهشناسی غرب هم محدودیتهایی دارد اما هرچه به این سمت میآییم به نظر بیشتر میشود. معیدفر با بیان اینکه سطح انتظارات از این کتاب باید متناسب با این فضا باشد، گفت: ما قدرت برساخت شرایط اجتماعی را نداریم؛ تلاش میکنیم و کلاس میگذاریم اما حرفهای ما جایی اثر نمیگذارد. تا زمانی که این مشکلات وجود دارد ما نمیتوانیم دانش اصیل تولید کنیم.
به گزارش جماران، آخرین سخنران این مراسم، یعنی علی محمد حاضری گفت: همه حرف من این است که بین صفر و یک حرکت نکنیم. حاصل ۴۰ سال کار من این است که واقعگرایانه به راه میانبر بیاندیشیم، تواناییها را به میدان بیاوریم و برای تکمیل آنها تلاش کنیم. اگر به خاطر ناقص بودن بایستیم به جایی نمیرسیم.