نادیده گرفتن مهم ترین ابزار مشارکت

با نگاهی به چند دهه مشارکت مردم در انتخابات های اخیر کشور به خوبی می توان دریافت که قدرت سیاسی با نظر اکثریت مردم تقسیم می شود.

البته در این میان نباید بحث انگیزشی این گونه مشارکت ها را نادیده گرفت. انگیزشی که بدنبال نیازی فوری شکل می گیرد و تا حدودی بسیار زیاد معنی تایید مواضع یک حزب یا یک جناح سیاسی را که بهتر بتواند ایجاد انگیزش کند را دارد که البته با مفهوم اصلی مشارکت که مداخله فعالانه افراد مشارکت جو محسوب می شود بعد از به قدرت رسیدن حزب غالب دارد فاصله ای طولانی دارد. از لحاظ عملی انگیزش یک گروه می تواند به توموری یک سویه شبیه شود که فقط افرادی که در برانگیخته شدن و نمایش های واضح این رقابت ها هستند می توانند رشد کنند و در صورت سر خورده شدن همین افراد گروه یا تومورهای رشد کرده کل این مشارکت و برانگیخته شدن زیر و رو می شود. به طور مثال با یک سیستم شعاری در یک جامعه می توان عده ای را همراه و هم توان قدرت خود کرد و رنگ و بوی شعارهای انگیزشی را بر اساس همان میزان توجه بالا برد.

اما با معتبر شدن این مشارکت فکرها را از سوی این انگیزش منحرف کرد و بعد یک مشارکت منفعل را بوجود آورد و کار را به جایی رساند که افراد از نقش خود در این انگیزش یا مشارکت هم بی خبر شوند. کاری که این روزها با بی پاسخ گذاشتن جواب های پرسش های مردم در خوزستان انجام می شود نه تنها پشت کردن به همین سیستم انگیزشی و مشارکت پرشور مردمی است بلکه نادیده گرفتن مهم ترین ابزار مشارکت یا همان رسانه ها است. براستی اگر فعالانه و پر مغز با رسانه ها از سوی مسئولین که مورد پرسش قرار می گیرند باشیم و بدانیم مشارکت بدون رسانه ها امکان پذیر نیست و حضور داشتن بدون مشارکت فعالانه و پاسخگو پشت کردن به انگیزه های مردمی است. شاید اگر مدت کوتاهی با دور شدن از رسانه و جدی نگرفتن اهمیت آنها بتوانیم مدیریتی سوال برانگیز را ادامه بدهیم اما مشارکت همین مردم که فقط و فقط با واسطه رسانه ها صورت می گیرد ضامن و بقای هر مدیریتی در آینده ای نه چندان دور خواهد بود.