خودت را رها کن!

چطور می توانی در دنیایی زندگی کنی که اطرافت همه اش از آدم های بی احساس و صنعتی پُر شده، کسانی که روحیات شان صنعتی است، افکارشان هم نیز! من که نمی توانم، آخر صنعتی نیستم. فهم و شعور اجتماعی که به تحصیلات عالیه ارتباطی ندارد، دارد؟ با تو هستم! چشمانت را بیشتر باز کن و این قدر تیره و تار به اطرافت نگاه نکن، خواندن کتاب به تنهایی که به کارت نمی آید، دردی را هم دوا نمی کند. باید خودت را آزاد کنی از بند اسارت، بیا بیرون از این قفس بگذار کمی هوا به آن مغزت بخورد ، آخر اکسیژن برایش مفید است.

آدم ها را نگاه کن! او را می بینی که گوشه ای از دنیا در حال نوشتن است، سواد ندارد، اما یک عالم بزرگ است؟ پای سخنش نشسته بودی تا به حال؟ آن یکی را چطور؟ دیده ای که قرآن را از حفظ می خواند آیه به آیه اش را تفسیر می کند؟ او هم سواد ندارد! سید محمد حسین را چه؟ یادت هست زمان کودکی اش در خردسالی تمام قرآن را حفظ بود، او هنوز مدرسه هم نمی رفت چه برسد به دانشگاه، تفسیر قرآن هم می کرد! می دانستی «قرائتی» او را استاد خود خطاب کرد؟ همه چیز در آن کتابی که در دستت هست خلاصه نمی شود استاد! باور کن کتاب هم دیگر از دستت خسته شده است. همه چیز که به شهرت نیست، بعضی ها آن بالا مشهورند؛ نگاه کن! دیدی؟ یا باز هم برایت مثال بزنم؟ اینها برای تو مفهومی دارند ؟

تو هر چقدر هم که برای خود بخوانی چیزی عاید ما نمی شود، مانند قطره ای تنها هستی که هیچ گاه به دریا نمی رسی. آهای با توام! تویی که سرت را عین کبک کرده ای زیر برف، تویی که فکر می کنی بیداری، از خواب غفلت بیدار شو، دلت را بزن به دریا، جاری کن خودت را. اندیشه ات را تقسیم کن با ما، روحت را هم کمی سوهان کاری کن تا آن لبه های تیزش صاف شود؛ بگذار صیقلی شوی مثل آئینه، زلال شوی عین آب.

خلاصه ؛ فارغ شو از این دنیای صنعتی که ساخته ای دور و برت،بیا اینجا تکیه ات را بده به این دیوار کاه گلی و در کنار این آدم های ساده و بی آلایش لحظاتی را سپری کن، اینقدر به فکر لباست هم نباش، مگر نمی دانی از خاکی؟ با کمی آب که می شود گِل!پس زیاد جوش نزن استاد!

پی نوشت : همیشه این را بدان که، همین لباس خاکی های ساده بودند که افلاکی شدند.