- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
وقتی سی دی اش را خریدم، دخترم که آن موقع اول ابتدایی بود بعد از شنیدن و تماشای این آلبوم گفت: "کردی چه زبان زیبایی است" و جملات و قضاوت های مشابهی را درباره زبان های ترکی و لری و ... داشت.
فارس، ترک، کرد، لر، بلوچ، گیلکی، تات، عرب و ... ؛ ایران را نمی توان بدون این کلمات و مردمانی که به زبان های مختلف اش سخن می گویند، تصور کرد همان طور که رنگین کمان، بی رنگ هایش ماهیت و موجودیت ندارد.
وقتی کشوری مرکب از اقوام گوناگون باشد، هویت واحد ملی در عین حفظ هویت های قومی و ارتقاء روزافزون همبستگی ملی، اولویتی حیاتی تلقی می شود؛ این مهم از راه های متعددی حاصل می شود که یکی از مهم ترین آنها، آشنا شدن مردم مناطق مختلف با یکدیگر است. این رویکرد، علتی روانشناسانه دارد چه آن که انسان همواره از آنچه نمی شناسد بیمناک و نگران است و کارویژه آشنایی، ترس زدایی است.
این که اقوام مختلف ایرانی همدیگر را بیشتر و بهتر بشناسند و نزدیک تر شوند، راه های متعددی دارد که در این مقال کوتاه، به یکی از آنها می پردازم و آن "موسیقی" است. علت انتخاب موسیقی به عنوان عاملی برای نزدیکی فرهنگی اقوام این است که آشنایی را در بستری از شادی و لذت فراهم می کند و آن را با لذت آنی همره می سازد و از این رو، می تواند فتح بابی به یاد ماندنی و اثرگذار باشد.
راستش را بخواهید اولین بار که به طور جدی به این موضوع فکر کردم، سال 1389 بود که آلبومی تصویری به نام "همه اقوام من" را در خانه یکی از دوستان دیدم. آن آلبوم را گروه موسیقی "رستاک" منتشر کرده بود و شامل اجراهای هنرمندانه ای به زبان ها و لهجه های فارسی، ترکی، لری، کردی، خراسانی، شمالی و ... بود.
وقتی سی دی اش را خریدم و به خانه بردم، دخترم که آن موقع اول ابتدایی بود بعد از شنیدن و تماشای این آلبوم گفت: "کردی چه زبان زیبایی است" و جملات و قضاوت های مشابهی را درباره زبان های ترکی و لری و ... داشت.
آن آلبوم، نه تنها احیای مجدد و بروزرسانی موسیقی نواحی ایران بود، که از دیدگاه من، اثری فراموسیقیایی داشت و آن، نزدیک کردن دل های مردم ایران به یکدیگر بود به گونه ای که یک فارس از موسیقی ترکی لذت برد، یک جنوبی، با ترانه کردی به وجد آمد و شهروند خراسانی که ای بسا هیچگاه به لرستان نرفته بود، زیر لب زمزمه کرد" بارو بارو بارونه هی...".
حمایت از موسیقی و مشخصاً موسیقی نواحی و اقوام، نه صرفاً یک اقدام هنری که رویکردی برای حفظ و ارتقاء همبستگی ملی است. اقوام ایرانی را به جای آن که از منظر قضاوت های فردی، جوک های موهن، فیلم هایی که چهره ای تک بعدی از اقوام به نمایش می گذارند و ... ببینیم، بهتر است در بستر زیبا و جهانشمول موسیقی بشناسیم. یک ایران پر از موسیقی، حتماً جای بهتری برای زیستن خواهد بود.
وقتی کشوری مرکب از اقوام گوناگون باشد، هویت واحد ملی در عین حفظ هویت های قومی و ارتقاء روزافزون همبستگی ملی، اولویتی حیاتی تلقی می شود؛ این مهم از راه های متعددی حاصل می شود که یکی از مهم ترین آنها، آشنا شدن مردم مناطق مختلف با یکدیگر است. این رویکرد، علتی روانشناسانه دارد چه آن که انسان همواره از آنچه نمی شناسد بیمناک و نگران است و کارویژه آشنایی، ترس زدایی است.
این که اقوام مختلف ایرانی همدیگر را بیشتر و بهتر بشناسند و نزدیک تر شوند، راه های متعددی دارد که در این مقال کوتاه، به یکی از آنها می پردازم و آن "موسیقی" است. علت انتخاب موسیقی به عنوان عاملی برای نزدیکی فرهنگی اقوام این است که آشنایی را در بستری از شادی و لذت فراهم می کند و آن را با لذت آنی همره می سازد و از این رو، می تواند فتح بابی به یاد ماندنی و اثرگذار باشد.
راستش را بخواهید اولین بار که به طور جدی به این موضوع فکر کردم، سال 1389 بود که آلبومی تصویری به نام "همه اقوام من" را در خانه یکی از دوستان دیدم. آن آلبوم را گروه موسیقی "رستاک" منتشر کرده بود و شامل اجراهای هنرمندانه ای به زبان ها و لهجه های فارسی، ترکی، لری، کردی، خراسانی، شمالی و ... بود.
آن آلبوم، نه تنها احیای مجدد و بروزرسانی موسیقی نواحی ایران بود، که از دیدگاه من، اثری فراموسیقیایی داشت و آن، نزدیک کردن دل های مردم ایران به یکدیگر بود به گونه ای که یک فارس از موسیقی ترکی لذت برد، یک جنوبی، با ترانه کردی به وجد آمد و شهروند خراسانی که ای بسا هیچگاه به لرستان نرفته بود، زیر لب زمزمه کرد" بارو بارو بارونه هی...".
حمایت از موسیقی و مشخصاً موسیقی نواحی و اقوام، نه صرفاً یک اقدام هنری که رویکردی برای حفظ و ارتقاء همبستگی ملی است. اقوام ایرانی را به جای آن که از منظر قضاوت های فردی، جوک های موهن، فیلم هایی که چهره ای تک بعدی از اقوام به نمایش می گذارند و ... ببینیم، بهتر است در بستر زیبا و جهانشمول موسیقی بشناسیم. یک ایران پر از موسیقی، حتماً جای بهتری برای زیستن خواهد بود.
