- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
آموختم که درباره ایمنی و مدیریت بحران، حتی در حد زندگی شخصی و حرفه ای چیز زیادی نمی دانم. دانستم که نمی دانم اگر در طبقات پایین خانه یا محل کارم آتش سوزی رخ دهد، چگونه باید جان خود و اطرافیانم را نجات دهم. دانستم که درباره کمک های اولیه چیز زیادی نمی دانم و متوجه شدم که در یادگیری مهارت های ایمنی و امدادی، کوتاهی کرده ام و باید زمانی را برای یادگیری شان اختصاص دهم.
جعفر محمدی - فاجعه پلاسکو، اول شوکه ام کرد، سپس بارها و بارها گریستم و آنگاه کوشیدم از آنچه بر سرمان آمده است، بیاموزم.
آموختم که درباره ایمنی و مدیریت بحران، حتی در حد زندگی شخصی و حرفه ای چیز زیادی نمی دانم. دانستم که نمی دانم اگر در طبقات پایین خانه یا محل کارم آتش سوزی رخ دهد، چگونه باید جان خود و اطرافیانم را نجات دهم. دانستم که درباره کمک های اولیه چیز زیادی نمی دانم و متوجه شدم که در یادگیری مهارت های ایمنی و امدادی، کوتاهی کرده ام و باید زمانی را برای یادگیری شان اختصاص دهم.
آموختم که باید در اولین وقت، وسایل اطفای حریق را هم برای خانه و هم برای محل کار و خودرو خریداری کنم و در جایی که در دسترس یاشد قرار دهم. به یاد آوردم که بزرگترین آتش سوزی ها، می تواند با شعله های کوچکی آغاز شود که می توان در همان ابتدای کار مهارشان کرد. یک کپسول آتش نشانی، هر چقدر هم قیمت داشته باشد، در برابر هزینه های جانی و مالی احتمالی، بسیار ارزان است.
آموختم که باید محیط کار و زندگی را با نظر کارشناسان بررسی ایمنی کنم: سیم کشی، سیستم حرارتی، موتورخانه و ... .
آموختم که ممکن است کنجکاوی من برای دیدن یک حادثه می تواند به بهای جان انسان های زیادی تمام شود. آموختم که ثانیه ها در بحران ها، حکم ساعت ها در مواقع عادی را دارند. اگر من برای دیدن صحنه یک تصادف، مکث کوچکی بکنم و راننده پشت سری هم چنین کند و بقیه هم همین طور، قطعاً آمبولانس در ترافیکی گرفتار خواهد شد که ما ساخته ایم. آموختم که اگر چنین کنم و ثانیه ها و دقایق حیاتی امداد را فدای خودخواهی خود کنم، در مرگ دیگران سهیم خواهم بود. راستی هر کدام از ما ، چقدر قاتلیم؟ با دیگران کاری ندارم، خودم چقدر؟!
آموختم که در مواقع بحرانی، باید از مدیران میدان بحران حرف شنوی داشته باشم چون اگر در میانه بحران هر کسی بخواهد ساز خود را بزند، بخش عمده ای از انرژی نیروهای امدادی به جای کمک به نیازمندان، صرف مهار دیگران خواهد شد. ای کاش وقتی فرمانده میدان در پلاسکو به حاضران گفت که ساختمان را ترک کنید و کسی وارد نشود، همه به حرفش گوش می دادند!
آموختم که من نیز در یکان یکان اتفاقات خوب و بد شهرم، سهیم هستم. اگر افرادی که برای عضویت در شورای شهر بدانها رأی می دهم، غیرمتخصص باشند، یعنی به فقدان تصمیم گیری و نظارت کارشناسانه رأی داده ام و معلوم است که در عصر مدیریت علمی، این یعنی زمینه سازی برای فاجعه و سهامداری هر کدام از ما در بورس فاجعه.
آموختم ... .
آموختم که درباره ایمنی و مدیریت بحران، حتی در حد زندگی شخصی و حرفه ای چیز زیادی نمی دانم. دانستم که نمی دانم اگر در طبقات پایین خانه یا محل کارم آتش سوزی رخ دهد، چگونه باید جان خود و اطرافیانم را نجات دهم. دانستم که درباره کمک های اولیه چیز زیادی نمی دانم و متوجه شدم که در یادگیری مهارت های ایمنی و امدادی، کوتاهی کرده ام و باید زمانی را برای یادگیری شان اختصاص دهم.
آموختم که باید در اولین وقت، وسایل اطفای حریق را هم برای خانه و هم برای محل کار و خودرو خریداری کنم و در جایی که در دسترس یاشد قرار دهم. به یاد آوردم که بزرگترین آتش سوزی ها، می تواند با شعله های کوچکی آغاز شود که می توان در همان ابتدای کار مهارشان کرد. یک کپسول آتش نشانی، هر چقدر هم قیمت داشته باشد، در برابر هزینه های جانی و مالی احتمالی، بسیار ارزان است.
آموختم که باید محیط کار و زندگی را با نظر کارشناسان بررسی ایمنی کنم: سیم کشی، سیستم حرارتی، موتورخانه و ... .
آموختم که ممکن است کنجکاوی من برای دیدن یک حادثه می تواند به بهای جان انسان های زیادی تمام شود. آموختم که ثانیه ها در بحران ها، حکم ساعت ها در مواقع عادی را دارند. اگر من برای دیدن صحنه یک تصادف، مکث کوچکی بکنم و راننده پشت سری هم چنین کند و بقیه هم همین طور، قطعاً آمبولانس در ترافیکی گرفتار خواهد شد که ما ساخته ایم. آموختم که اگر چنین کنم و ثانیه ها و دقایق حیاتی امداد را فدای خودخواهی خود کنم، در مرگ دیگران سهیم خواهم بود. راستی هر کدام از ما ، چقدر قاتلیم؟ با دیگران کاری ندارم، خودم چقدر؟!
آموختم که در مواقع بحرانی، باید از مدیران میدان بحران حرف شنوی داشته باشم چون اگر در میانه بحران هر کسی بخواهد ساز خود را بزند، بخش عمده ای از انرژی نیروهای امدادی به جای کمک به نیازمندان، صرف مهار دیگران خواهد شد. ای کاش وقتی فرمانده میدان در پلاسکو به حاضران گفت که ساختمان را ترک کنید و کسی وارد نشود، همه به حرفش گوش می دادند!
آموختم که من نیز در یکان یکان اتفاقات خوب و بد شهرم، سهیم هستم. اگر افرادی که برای عضویت در شورای شهر بدانها رأی می دهم، غیرمتخصص باشند، یعنی به فقدان تصمیم گیری و نظارت کارشناسانه رأی داده ام و معلوم است که در عصر مدیریت علمی، این یعنی زمینه سازی برای فاجعه و سهامداری هر کدام از ما در بورس فاجعه.
آموختم ... .
