از هر زاویه ای به آن بنگری غم بزرگی سرتاسر وجودت را فرا می گیرد. غمی به اندازه ی جمعیت، وسعت، اهمیت، تاریخ و حقش. مرکز استانی که می بایست به عنوان مرکز سرمایه دارترین، مهمترین و حساس ترین استان کشور، مردمانش کمترین مشکلات را در امور زیربنایی، توسعه ای، شهری، زیباسازی، زیست محیطی، رونق کسب و کار، سرزندگی، نشاط، آسایش و آرامش و... داشته باشند.

سالهاست که با اندک نسیمی همه ی امکانات اولیه ی زندگی اش منقطع و مبدل به برهوتی از غم و اندوه می شود. جاده ی ساحلی شرقی و غربی اش که اگر بدرستی و با اصول معماری و مهندسی بهتر و زیباتری انجام گردیده و مدیریت می شد، به زیباترین و قابل اتکاءترین نقطه شهر تبدیل می گردید، کافی است در آن دو ماشین پراید بهم آرام ساییده شوند، صدها ماشین در اثر مسیرهای کم عرض آن که در بعضی جاها به چهارمتر محدود میشود، باید منتظر بمانند تا غائله کی ختم بخیر میشود و جاده ای که می بایست، باز کننده ی شریانهای ترافیکی این شهر باشد، خود منتظر دستان گرهگشای دیگری است.

اهواز نامی بلند دارد و آوازه ای به قدمت ایران کهن، اما متأسفانه این نام بلند و قدمت منحصر بفردش تاکنون نتوانسته است گرهی از گرههایش را باز کند.چرا؟ زیرا اینجا هیچ مدیری خود را ماندگار نمی بیند و نمی داند. هر کس موقعیتی برایش فراهم آید، بار سفر بسته و میرود تا در غربت حداقل راه گلویش باز شده و نفسی تازه کند.

چه دولتهایی که آمدند و رفتند و لابد! همه قصدشان این بود که دینشان را به این دیاری که خود به بهترین وجه دینش را به اسلام ادا کرد را ادا کنند. اما تا آمدند، بخود بجنبند و دینشان را ادا کنند، هشت سال اندکشان! مثل برق و باد رفت و بیچاره ها هم گناهی نداشتند!. مدیران بومی هم که ناله شان بلندتر و جانسوزتر از ما مردم گردیده است و همه از نداری ها و نامرادی ها و بداقبالی ها چه مثنوی ها سروده اند و می سرایند. و شوربختانه تر از همه چیز و همه کس ابر و باد و مه و خورشید و فلکی که جای بهتری از اینجا نیافته اند تا هر چه مصیبت دارند را آزمایش کنند.

زمستان را هم خدا را شکر ندیده، تابستان دارد از راه می رسد و تا ببینیم او چه برنامه ای را برایمان تدارک دیده است. خدایا تو خود بر این «روستای بزرگ» و مردم مظلومش رحم کن.

برچسب ها: محمدسعید بهوندی