دونالد ترامپ رئیس جمهور جدید آمریکا در فرمانی ممنوعیت ورود اتباع 7 کشور از جمله ایران را به آمریکا به مدت 90 روز صادر کرده است. دستوری نژادپرستانه، مخالف با آزادی و غیر اخلاقی که می خواهد به دنیا بگوید عصر ترامپ آغاز شده است به گوش باشند، فرمانی که با همه نکات منفی که می تواند برای بشریت داشته باشد نکات مثبت پنهانی هم دارد.

قانون منع ورود اتباع چند کشور و دیوارکشی در مرز مکزیک از شعارهای انتخاباتی ترامپ بوده است، شعارهایی که در اولین روزهای ریاست جمهوری¬اش دستور اجرایی شدن آنها را صادر کرده است. در واقع ترامپ به وعده هایی که داده است دارد عمل می کند؛ وعده هایی که به خاطر سر دادن آنها راهی کاخ سفید شده است. این نکته ای مثبت برای یک سیاستمدار است که به وعده هایی که داده است، هر چند که بد باشند عمل کند، چیزی که در کشور ما کمتر به آن عمل می شود و وعده های داده شده فقط تاریخ مصرف انتخاباتی دارند.

نکته دیگر دستور ترامپ اجرایی شدن سریع آن بعد از ابلاغ دستور است؛ به نحوی که هنوز امضای دستور تمام نشده بود که سازمان های مسئول آن را اجرایی کرده اند و از بخش نامه، دستورالعمل و کاغذ بازی های معمول اداری که در کشور ما مرسوم است خبری نبود. برای درک اهمیت اجرایی شدن دستور ترامپ در چند ساعت، کافیست به تصمیم هایی که در کشور خودمان گرفته می شود و فاصله زمانی که به طور کامل اجرا می شوند را در نظر داشته باشیم تا اهمیت سرعت العمل اجرایی شدن دستور ترامپ مشخص شود.

طرف دیگر دستور ترامپ معترضین به این قانون در کشور آمریکا هستند، مردم به راحتی تمام در خیابان های شهرهای آمریکا راهپیمایی و تظاهرات می کنند، سناتورها و مسئولین سابق آزادنه به این دستور حمله می کنند و قضات ایالتی دستور را تعلیق کرده اند، حجم مخالفت ها تا جایی پیش رفته است که احتمال آن می رود ترامپ از دستور خود عقب نشینی کند یا حداقل از تمدید دوباره آن منصرف شود.

این نوع برخورد آمریکایی ها با دستور ترامپ از مزایای یک جامعه باز و دموکراتیک است، جامعه ای که از قوه قضاییه مستقل برخوردار است و در آن مردم این حق را دارند به هر تصمیمی اعتراض کنند؛ نه برچسبی به آنها زده می شود و نه آنها را به خاطر مطالبه گر بودنشان از حقوق شهروندی که دارند محروم می کنند.

حضور مردم آمریکا در کنار دیگر مردم و راهپیمایی آنها یک پیام هم می تواند برای مردم کشورهای دیگر داشته باشد که می توانند بدون پیروی کردن از اهداف سیاسی نظام و حکومت کشور خود به صورت مستقل اهداف بشر دوستانه خود را دنبال کنند.

و در آخر هم صدایی جهانی مردم و بعضی سران کشورها در محکوم کردن دستور ترامپ است، در انگلستان که یکی از بزرگترین هم پیمانان آمریکا محسوب می شود یک میلیون امضای الکترونیکی برای منع ورود ترامپ به انگلستان جمع آوری شده است، در دیگر کشورها هم مردم هر کدام به نحوی در مقابل این دستور واکنش نشان داده اند. این همه حجم مخالفت در کشورهای مختلف تنها می تواند به خاطر وجود انجمن های مردم نهاد فارغ از حکومت باشد، انجمن هایی که بدون آنکه دچار محدودیتی از جانب دولت شوند اقدامات بشردوستانه خود را به پیش می برند.

نکته جالب برنامه های ضد ترامپ در سراسر جهان در این است که این همه تظاهرات و حجم برنامه در محکومیت دستور ترامپ در حالتی صورت می گیرد که در کشور خودمان که یکی از 7 کشور ممنوع الورود به آمریکا است هیچ نوع تجمع، راهپیمایی یا تظاهراتی صورت نگرفته است. گویا نه تنها ایرانیان از این دستور ناراحت نیستند بلکه برخی ها رضایت نسبی برای استفاده سیاسی کردن از آن را هم دارند، شاید هم دلیل آن نبود انجمن های مردم نهادی باشد که توانایی ساماندهی چنین برنامه هایی را دارند.

ترامپ نشان داده است که برای اجرایی کردن شعارهای انتخاباتی اش عجله دارد و برای قهرمان شدن آماده انجام هر کاری است. به ظاهر تنها کسانی که می توانند ترامپ را مجاب کنند از رفتار خصمانه خود دست بردارد حضور بشر دوستانه مردم در صحنه و ساختار دموکراتیک آمریکاست که به مردم و اپوزیسیون اجازه می دهد مسئولین را مورد بازخواست قرار دهند.

در حقیقت ترامپ خطرناک است و در صورتی خطرناک تر می شود که دستورهایش با خواست همه مردم آمریکا یکی باشد، در غیر این صورت باید امیدوار بود که ساختار آمریکا توانایی دفع خطر ترامپ را داشته باشد.

برچسب ها: مرتضی آژند