یکی از عکسهای صادق، شفاف و تأملبرانگیزی که از تبلیغات انتخابات شورای اسلامی شهر دیدم عکس زیر است
شوشان / لفته منصوری
یکی از عکسهای صادق، شفاف و تأملبرانگیزی که از تبلیغات انتخابات شورای اسلامی شهر دیدم عکس زیر است. عکسی که نامزد شورای اسلامی شهر، سوار بر اسب با زن و بچه و فامیلهایش روبروی فرمانداری شهرستان بویر احمد گرفته است. به نظر من این عکس صرفاً یک عکس تبلیغاتی نیست، بلکه این تصویر، نمادی از فرهنگ سیاسی ما ایرانیان را نشان میدهد.

آخرین بار در ایران ماروین زونیس با انتشار کتابی بانام «شکست شاهانه» به ساختار روانی و رفتاری سلطنت پهلوی و خاصه شاه به تحلیل ویژهای از ساختار درونی جامعه سیاسی ایران پرداخت که تا سالها موردتوجه محققان و پژوهشگران سیاسی اجتماعی قرار میگرفت. او به نقل از آر. دی. گاستیل که پژوهشی درباره ویژگیهای عمده فرهنگ سیاسی و نظام ارزشی در بین اقشار مختلف طبقه متوسط ایران انجام داده است یادآور شد. «بر اساس پژوهش گاستیل فرهنگ سیاسی ایران زمینه مساعدی برای مشارکت و رقابت سیاسی ایجاد نمیکند. در این پژوهش نشان دادهشده است که ایرانیان معتقدند که آدمیان طبعاً شرور و قدرت طلبند، همهچیز در حال دگرگونی و غیرقابلاعتماد است. آدم باید نسبت به اطرافیانش بدبین و بیاعتماد باشد، حکومت دشمن مردم است؛ و غیره.» ماروین زونیس فرهنگ سیاسی الیت ایران را در چهار ویژگی خلاصه کرد که عبارتاند از: بدبینی سیاسی، بیاعتمادی شخصی، احساس عدم امنیت آشکار و سوءاستفاده بین افراد. به نظر او این نگرشها اساس رفتارهای سیاسی الیت در ایران بودهاند.»[1]
این عدم اعتماد و احساس ناامنی، باعث میشود مشاغل و نقشهای متعدد از حساس تا غیر حساس به گروه وفادار، معتمد و مطیع که بهواسطه خویشاوندی این خصایص را بهصورت خودکار حمل میکنند، واگذار شود.[2]
مرد بویر احمدی سوار بر اسب بالباس محلی همراه زن و بچه و فامیلهایش و با پرچم ایران که در دست گرفته است، او در حقیقت مبانی تاریخی و عشیرهای فرهنگ سیاسی ایران را برملا میکند. او میگوید بر مبنای ساختار سنتی عشیرهای ایران که اثرات پایداری تا به امروز در نظام سیاسی ایران داشته است، مرهون تعلق و وفاداری به خانواده و بعد طایفه و عشیره است. او تصریح میکند که مفهوم شهروندی در جامعه ما ناقصالخلقه متولدشده است.
پانوشت:
[1] - بشیریه، حسین (1394). موانع توسعه سیاسی در ایران، تهران: گام نو، ص 159.
[2] - سریع القلم، محمود (1386). فرهنگ سیاسی ایران، تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی، ص 62