روزبه کردونی
حسن روحانی یکشنبه در معدن یورت نشان داد رئیس جمهور دوران رنج ، درد و عزای مردم هم هست. این از ویزگی های رهبران مقتدر است که حتی در اوج رقابت های انتخاباتی و با وجود بی اخلاقی ها و احتمال سواستفاده رقبا بازهم عافیت طلبی نمی کند و به میان مردم عزادار ، معترض و خشمگین می رود .
یکشنبه از نزدیک ضجه های مادران و همسرانی را شنیدم که گهواره شان ، کوچه شان و وطنشان معدن بود و امروز ارامگاه عزیزانشان شده است . امروز شاهد آن بودم که کارگران و عزاداران معدن یورت بدون لکنت زبان ، با جرئت و با صدایی رسا بغض طولانی خود از دردهای کهنه را فریاد زدند .
حضور روحانی در بین معدنچیان عزادار و شنیدن فریاد کارگران سند افتخار دولت تدبیر است . اگر چه روحانی دو بار وزیر کار خود را برای پیگیری موضوع به منطقه فرستاد اما خود نیز در میدان حاضر شد تا مثل همیشه از نزدیک ببیند و لمس کند آلام مردم ایران را . رئیس جمهور روحانی دیروز مثل برخی مدیران و مسئولین به نشسن در تهران و نگاه کاریکاتوری به مدیریت بحران بسنده نکرد .
او برای درک لحظه های سکوت به محل حادثه رفت تا زمزمه های معدنچیان به فریاد تبدیل شود و زیر آوارهای معدن دفن نشود . او پدرانه شنید تا بتواند خستگی و درد کهنه کارگران را التیام بخشد . روحانی اجازه نداد زخم های کهنه معدنچیان زیر آواری سنگین دفن شود . او پیش از این در پلاسکو هم همین کار را کرده بود.
متعجبم مخالفین روحانی چه چیزی را هدف قرار داده اند ، پیشنهاد می کنم فیلم ها و عکس های منتشر شده در رسانه های مخالف را ببنید. آنها بهترین شاهد برای این ادعا هستند که با گذشت 4 سال از دوران رفتارهای بسته واهانت آمیز با منتقدان ، دولت روحانی فضایی ایجاد کرده که بدون واهمه می توان بر سر بالاترین مقام اجرایی کشور فریاد کشید و او این فریاد را پاس بدارد . رفتار روحانی در مواجه با پلاسکو و معدن یورت می تواند و باید الگویی برای سیاست گذاران امروز و فردای ایران باشد . روحانی عامل نزدیکی دل های ماست او و دولتش را پاس بداریم.