- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
جامعه ای که دست بوسی در آن رواج داشته باشد و بوسیدن دست قدرتمندان، پلکان ترقی افراد است، حتماً محکوم به سقوط است. وداع با فرهنگ "دست بوسی" و گسترش "عزت نفس" در فرد فرد اعضای جامعه، از لوازم اولیه رسیدن به "توسعه پایدار" است.
عصر ایران؛ جعفر محمدی - دست بوسی در فرهنگ ایرانی، دارای دو وجه "جا افتاده" و "نامقبول" است:
وجه جا افتاده و مرسوم این فرهنگ را فقط در چهار مورد می توان سراغ گرفت:
1 - دست بوسی پدر و مادر ، از منظر احترام برای فرزندان و نوه ها و ...
2 - دست بوسی مراجع تقلید از منظر اعتقاد برای باورمندان و مقلدان
3 - بوسیدن دست استادان واقعی برای شاگردان قدرشناس که نوعاً بعد از سال ها استادی و شاگردی رخ می دهد
4 - بوسیدن دستی که کاری خاص و شایسته تحسین انجام داده و می خواهند به گونه ای خاص و معنوی، مراتب تقدیرشان را از او اعلام کنند.
(بوسیدن دست نوزاد،یا بوسه بر دست همسر اساساً خارج از موضوع دست بوسی است.)
از این روست که اگر ببینیم کسی دست پدر و مادر (یا پدر بزرگ و مادر بزرگ) را می بوسد، او را فرزندی مؤدب می شماریم.
یا اگر فردی مذهبی دست مرجع تقلیدش را ببوسد، این حرکت او را حمل بر باور مذهبی اش می کنند و نمی گویند که تملق می کند.
همچنین است اگر شاگردی، دست استادش را به نشانه سپاس از زحماتش ببوسد، او را فردی قدرشناس خواهند شمرد که رسم شاگردی به جای می آورد و پدر یا مادر معنوی اش را تکریم می کند.
همچنین اگر کسی دست استاد هنرمند نقاشی را به واسطه شاهکاری که خلق کرده ببوسد یا پدری، دست کسی را که فرزندش را از غرق و مرگ نجات داده است ببوسد،جامعه چنین بوسه ای را می پذیرد.
خارج از این چند مورد، دست بوسی در فرهنگ ایرانی، صورت زیبایی ندارد:
الف- یا از سر استیصال است، مانند کسی که برای طلب بخشش از کسی به دست و پایش می افتد و دست و حتی پاهایش را می بوسد؛ در چنین مواردی، نگاه های جامعه نیز حداکثر ترحم آمیز خواهد بود.
ب- یا از سر تملق است و برای حفظ موقعیت، آنجا که کسی دست صاحب منصبی را می بوسد تا چنین وانمود کند که ارادتمند اوست. این بدترین و شرم آورترین نوع دست بوسی است که متأسفانه در فرهنگ ایرانی از دیرباز رواج داشته است و البته امری نکوهیده به شمار می رفته و می رود.
برای قرن ها در این کشور، پادشاهان، اربابان، حاکمان و خوانین دست های خود را به سمت مردم دراز کرده اند اما نه برای یاری که برای گرفتن بوسه های متملقانه و محقرانه از درباریان، لشکریان و البته مردم عادی.
چنین است که دست بوسی، در فرهنگ ایرانی، به جز چند مورد خاص و کاملاً استثنایی، امری مذموم شمرده می شود و هر چه سطح دانایی جامعه بالاتر می رود، دست بوسی، زشت تر از پیش جلوه می کند که البته چنین نیز هست.
جامعه ای که دست بوسی در آن رواج داشته باشد و بوسیدن دست قدرتمندان، پلکان ترقی افراد است، حتماً محکوم به سقوط است.
وداع با فرهنگ "دست بوسی" و گسترش "عزت نفس" در فرد فرد اعضای جامعه، از لوازم اولیه رسیدن به "توسعه پایدار" است؛ به قول آیت الله جوادی آملی: "نه دست کسی را ببوسید و نه بگذارید دست تان را ببوسند."
وجه جا افتاده و مرسوم این فرهنگ را فقط در چهار مورد می توان سراغ گرفت:
1 - دست بوسی پدر و مادر ، از منظر احترام برای فرزندان و نوه ها و ...
2 - دست بوسی مراجع تقلید از منظر اعتقاد برای باورمندان و مقلدان
3 - بوسیدن دست استادان واقعی برای شاگردان قدرشناس که نوعاً بعد از سال ها استادی و شاگردی رخ می دهد
4 - بوسیدن دستی که کاری خاص و شایسته تحسین انجام داده و می خواهند به گونه ای خاص و معنوی، مراتب تقدیرشان را از او اعلام کنند.
(بوسیدن دست نوزاد،یا بوسه بر دست همسر اساساً خارج از موضوع دست بوسی است.)
از این روست که اگر ببینیم کسی دست پدر و مادر (یا پدر بزرگ و مادر بزرگ) را می بوسد، او را فرزندی مؤدب می شماریم.
یا اگر فردی مذهبی دست مرجع تقلیدش را ببوسد، این حرکت او را حمل بر باور مذهبی اش می کنند و نمی گویند که تملق می کند.
همچنین است اگر شاگردی، دست استادش را به نشانه سپاس از زحماتش ببوسد، او را فردی قدرشناس خواهند شمرد که رسم شاگردی به جای می آورد و پدر یا مادر معنوی اش را تکریم می کند.
همچنین اگر کسی دست استاد هنرمند نقاشی را به واسطه شاهکاری که خلق کرده ببوسد یا پدری، دست کسی را که فرزندش را از غرق و مرگ نجات داده است ببوسد،جامعه چنین بوسه ای را می پذیرد.
خارج از این چند مورد، دست بوسی در فرهنگ ایرانی، صورت زیبایی ندارد:
الف- یا از سر استیصال است، مانند کسی که برای طلب بخشش از کسی به دست و پایش می افتد و دست و حتی پاهایش را می بوسد؛ در چنین مواردی، نگاه های جامعه نیز حداکثر ترحم آمیز خواهد بود.
ب- یا از سر تملق است و برای حفظ موقعیت، آنجا که کسی دست صاحب منصبی را می بوسد تا چنین وانمود کند که ارادتمند اوست. این بدترین و شرم آورترین نوع دست بوسی است که متأسفانه در فرهنگ ایرانی از دیرباز رواج داشته است و البته امری نکوهیده به شمار می رفته و می رود.
برای قرن ها در این کشور، پادشاهان، اربابان، حاکمان و خوانین دست های خود را به سمت مردم دراز کرده اند اما نه برای یاری که برای گرفتن بوسه های متملقانه و محقرانه از درباریان، لشکریان و البته مردم عادی.
چنین است که دست بوسی، در فرهنگ ایرانی، به جز چند مورد خاص و کاملاً استثنایی، امری مذموم شمرده می شود و هر چه سطح دانایی جامعه بالاتر می رود، دست بوسی، زشت تر از پیش جلوه می کند که البته چنین نیز هست.
جامعه ای که دست بوسی در آن رواج داشته باشد و بوسیدن دست قدرتمندان، پلکان ترقی افراد است، حتماً محکوم به سقوط است.
وداع با فرهنگ "دست بوسی" و گسترش "عزت نفس" در فرد فرد اعضای جامعه، از لوازم اولیه رسیدن به "توسعه پایدار" است؛ به قول آیت الله جوادی آملی: "نه دست کسی را ببوسید و نه بگذارید دست تان را ببوسند."
