باز هم سبد خالی بازنشستگان

عبدالرحیم سوارنژاد

اعیاد که نزدیک می شوند کارمندان دولت گوش را به اخبار و اطلاعیه ها می سپارند تا از پرداخت عیدی و هدایایی که دولت در نظر دارد مطلع گردندد و تا گوینده اخبار نام شان را می برد قند در دلشان آب می شود و ذوق زده همه وجود خود را به تصویر سیما می سپارند!

این حکایت در آستانه ماه رمضان هرسال ادامه دارد و یک سنت خوب در اهدا سبدی کالا دولت به جای گذاشته است تا در ماه مبارک رمضان بخشی از مایحتاج آنها تامین و سفره افطارشان همانند دیگر اقشار رنگین شود. هرچند که از درون این سبد به تدریج خیلی از اقلام پرواز کرده اند و جای خالی آن ها را هنوز کارمندان شریف نتوانسته اند بر روی سفره ها پر کنند ولی بازهم می تواند این سبد بخشی از خلاهای غذایی را در میان خانواده ها رفع نماید و امیدواری به آنان برمی گردد که انگار کسی به فکر آنان هست.

اما در این حرکت یک نگرانی و ناسپاسی را احساس می کنند و با خود می گویند که امروزی که توان انجام وظیفه دارم با این سبد مرا متقاعد می کنند و فردایی که قدرت جسمانی ام به تحلیل رفت و ضعف بدنی به دلیل کهولت سن آشکار گردید باید گوشه عزلت گزینم و بهایی نزد این حضرات نخواهم داشت ! انگشت تعجب به دهان خواهد گرفت و نفرین خویش را به ناسپاسان هدیه می کند.

دو سال است که از این سبد بازنشستگان بهره مند نمی شوند. بازنشستگان که جوانی خویش را برای تقویت ساختار و استمرار حرکت دولتها و کسب موفقیت ها و نیل به اهداف و برنامه های اجرایی هدیه داده اند چرا از این سبد محرومند و نامی از آنان برده نمی شود ؟

در ماه رمضان که بازنشستگاه به دلیل شرایط حاکم نیاز بیشتری دارند!؟ چرا در نگاه دولتی ها این قشر ارزشمند مغفول مانده اند و به فراموشی سپرده شده اند!؟ هر دولتی که به پیشکسوتان و تجربه اندوخته شان بی توجه باشد فردای روشنی در انتظارش نیست ومورد احترام جامعه قرار نخواهد گرفت و از چالشها و بحران های پیش رو سربلند و موفق بیرون نخواهد آمد !

سبدی پر از غم و درد و نداری در دستان نحیف و فرتوت بازنشستگان نهاده اند چه خوب است بتوانیم این سبد را از دستشان بگیریم و یک سبد گل زیبا بجایش بگذاریم!

سبد بازنشستگان را مملو از غم مسازید و نام شان را فراموش مکنید و سبدی پر از مهربانی به آنان که مهر ورزیده اند هدیه دهید که خداوند توفیق کارنیک را به هر فردی نخواهد بخشید أَللّهُمَّ حَبَّبْ إِلَيِّ فيهِ الْإحسان؛ که بخشی از دعای روز یازدهم ماه رمضان است به این امر توجه دارد که احسان یکی از محوری ترین شاخه های اخلاق است باید به عنوان یک وظیفه و تکلیف به آن نگریست نه به عنوان یک منت و ترحم که بر دوش دیگران می گذاریم پس عمل نمایید تا در این ماه مبارک که تمام اعمال عبادت است دعاگویتان باشند دل نازک پیران این دیار را نشکنید خداوند صدای دلشکسته ها را بیشتر و زودتر می شنود .

بازنشستگان هم از سبد اهدایی برخوردار شوند که این شتر جلوی خانه همه کارکنان دولت خواهد خوابید حتی اگر وزیر باشی حتی جلوی خانه همین طراح سبد ! نگاههایی که حواله ات می شود جور دیگری ست شاید نپسندی اما چاره ای نداری !سبد کالای ماه رمضان یک آزمون است مبادا رفوزه شوید ،شاید ارزش ریالی چندانی نداشته باشد اما وقتی نامها تکرار می شود و بازنشستگان در این تکرار قرار می گیرند لبها به لبخند تزیین می گردند و نشاط و شادابی به درون خانواده کارکنان انتقال می یابد و احساس می کنند که دولتمردان به یاد شان هستند و امیدوارانه به یاری می آیند و از تکریم خوشنود می شوند و با توان مضاعف به مدد برمی خیزند و با اعتماد به فردا می اندیشند تا مبادا روزی که نوبت بر شما رسد کسی نگوید : خود کرده را تدبیر نیست! باید به قشر بازنشسته بیشتر توجه شود . اگر مانند سال گذشته بازهم قرار است که درب بر همان پاشنه بچرخد باید دلیلش را گفت و حداقل یک عذرخواهی کوچک از ساحت این گنجینه های تجربه بنمایید هرچند شما را نخواهند بخشید.