شوشان تولبار
آخرین اخبار
شوشان تولبار
کد خبر: ۸۴۳۰۷
تاریخ انتشار: ۰۱ بهمن ۱۳۹۶ - ۱۴:۱۲
محمدسعید بهوندی

چرا بسیاری از ما قادر نیستیم خطاهای یکدیگر را که زمان آن گذشته، بعضا آثار و تبعات خود را از دست داده و ای چه بسا بابت آن بارها اظهار ندامت گردیده و پوزش خواهی شده است، فراموش کنیم؟!

     پاسخ این پرسش اساسی بسیار روشن و امّا ناراحت کننده است، مخصوصا وقتی می بینیم که هم در فرهنگ و ارزشهای ملی و هم در آیین و معارف دینی، بارها و بارها و به انحاء مختلف نسبت به گذشت از خطای دیگران خصوصا اگر همراه با اظهار پشیمانی و معذرت خواهی باشد، تاُکید فراوان شده است.

     هیچ عاملی به اندازه ی تربیت و پس از آن آموزش های رسمی، نمی تواند انسان ها را در هنگام مواجه با چنین مشکلاتی آماده ی بخشش نماید. هر چند بیان و شنیدن این واقعیت تلخ باشد، ولی باید بپذیریم که اصولاً در جامعه ی ما تربیت و آموزش برای شکل دهی اخلاق و رفتار شایسته ی فرزندانمان در آینده، به اندازه ی کافی جدی گرفته نمی شود و چه بسیار مشاهده می شود؛ آنانی که خود وظیفه ی تربیت و آموزش کودکان را بر عهده دارند، نسبت به مسائل، علوم و مهارت های تربیتی، دانش و صلاحیت لازم را ندارند‌. البته آنان شاید گناهی نداشته باشند، زیرا ممکن است خود نیز محصول چنین تربیت ها و آموزش های ناقصی باشند.

     تربیت و آموزش چهار رکن و پیش نیاز اساسی دارد: "۱-احساس وظیفه ۲-دانش(مهارت) ۳- حوصله ۴- فرصت". که اگر هر کدام از این ارکان وجود نداشته و یا به مقدار نیاز در اختیار نباشند، به همان اندازه تربیت و آموزش را چه در خانه و یا هر محل آموزش و توسط هر فرد، با مشکلات جدّی مواجه می سازد.

     جامعه ی امروز ما متاُسفانه به دلایل بسیار زیاد و متنوع که حتی از خانه ای به خانه ای و دیاری به دیاری دیگر متفاوتند، از ضعف و کمبود این ارکان مهم و حیاتی شدیداً رنج می برد. ما باید برای تربیت انسان های رشد یافته، متعادل و صاحب ارزشهای انسانی، دارای پدر و مادرانی صالح و مربیانی باصلاحیت از هر حیث باشیم، که با در اختیار داشتن این چهار رکن واجب، تضمین کننده ی تربیت و آموزش شایسته ی فرزندان و متربیان خود باشند.



نام:
ایمیل:
* نظر:
شوشان تولبار