رودخانه کارون اگرچه روزگاری لنج های بارگیر را در دل خود با امواج جابجا می کرد اما امروز تنها توانایی تحمل بلم های ماهیگری را دارد، و نیز تعدادی کشتی کوچک تفریحی در کنار ساحل.

رودخانه کارون، اگر چه قدیمی ترها در خاطرات خود از وجود کوسه های 2 متری روایتگری می کنند، اما هنوز برای ماهیگیران آرامش آفرین است، هنوز هستند مردمانی که در گوشه ای و روی تکه سنگی ساعت ها به انتظار به دام انداختن ماهی های کارون بی جان می نشینند.

در این هوای نسبتا سرد زمستانی و پس از عبور از روزهای پر از گرد و غبار، بی شک قدم زدن بر روی پل های کارون لذتی دو چندان دارد. خنکای هوا، لذت پیاده روی و تماشای طبیعتی که روز به روز رخت بر می بندد.

با همه اینها کارون، پل های شهر، نور پردازی های ساحل و فضای سبز ساحل کارون همچنان برای خوزستانی ها لذتبخش ترین جای شهر است.

خوزستانی ها علیرغم همه بی مهری هایی که در قبال رودخانه کارون و آب و هوای بد و غیر قابل تحملی که نصیبشان شده و می شود، اما کارون را دوست دارند، شهرشان را دوست دارند، همه سختی ها را تحمل می کنند و اندکی به مهاجرت از خطه و زادگاهشان نیاندیشند- به جز اندکی.

خوزستانی ها بدون شک از کمترین امکانات شهری و فرهنگی و البته اجتماعی برخودارند، ما جنوبی ها اما همه کمبودها را تحمل کرده و می کنیم اما حال و روز بد و بدتر کارون را خیر.

آری زیباست جزیره های بوجود آمده در دل کارون. چشم نواز است اما شروطی دارد، اینکه با یک چشم بر هم زدن در این بحران بی آبی و کاهش نزولات آسمانی کارون مان بیش از این به خشکزار تبدیل نشود.

این کارون نایی ندارد، لایروبی هم نمی شود، آب از سرشاخه ها نیز با احداث تونل های عظیم به چند سو منحرف می شود و اینگونه است که حال و روز کارون را بد و بدتر می بینیم. در این میان عده ای دست از سر این رودخانه بیمار بر نمی دارند و دولتمردی هم حسابی معتقد است که خوزستان سرشار است از آب مازاد.

باری مشکل آب و فاضلاب در استان خوزستان بر هیچ کس پوشیده نیست گواه این مدعا اعتباراتی است که برای پروژه های آبرسانی و فاضلاب به خوزستان اختصاص می یابد. بر هیچ کس پوشیده نیست که لطمات فراوان وارد آمد بر پیکر کشاورزی خوزستان. طرح 550 هزار هکتاری مقام معظم رهبری هم که اندر خم تامین آب است.

بد نیست یادآوری کنیم احداث اولین سد تنظیمی و خاکی خاورمیانه را. طرحی ویژه و پر هزینه موسوم به سد گتوند، نمکزارها را نادیده گرفتند. نابودی کشاورزی مردم اطراف سد را بی توجه شدند و پس از آن قرار شد خط لوله ای چند کیلومتری نصب و راه اندازی شود تا نمکزارهای پشت سد به خلیج فارس منتقل شود. آنهم ماند! بماند.

اینها مشکلاتی بود که در سطح کلان دچارش هستیم. تا کنون هم قدرتی برای حل آن وجود نداشته است. اما بر گردیم به خودمان. خود خوزستانی مان.

سرریز فاضلاب از چند نقطه به رودخانه. دور ریز برخی زباله ها از سوی مردم و ورود برخی آلایندگی ها به آب از سوی برخی شرکت های صنعتی از جمله مشتقات نفتی کشف شده طی چند روز اخیر در رودخانه کارون، بی مهری است که خود خوزستانی ها نسبت به جذاب ترین و حیاتی ترین بخش این استان داشته و دارند.

واقعیت همین است، خبر می آید که لابی ها برای انتقال آب شدت گرفته، طرح جدید مصوب شد و بزودی در فلان مقدار، آب از سرشاخه ها، برای کشاورزی و صنعت فلان شهر و استان منتقل خواهد شد. روزی که این خبرها منتشر شود چه بلوایی به پا می شود. انواع مصاحبه ها، انواع شعارها و وعده ها و واکنش ها. اما چند روز بعد و در گوشه ای از شهر هر بلایی که می خواهیم بر سر همین کارون نازل می کنیم. ورود آلایندگی، حال از هر نوعش به درون آب، خیانت به شهر و استان مان است.