شرحی بر یک عکس

 علمدار متولی

 تصویر فردی محروم از عقل را نشان می دهد که در یکی از شهرهای جنوبی، سطلی به دست گرفته و تن به منجلاب می شوید! و ظاهراً فرد یا افرادی نیز به قاعده این روزها، از این صحنه نادر فیلم و عکس گرفته و در گروه ها پراکنده اند.

دارالمجانین، دیوانه خانه، نوانخانه یا هر نام دیگری که بشود به محل نگهداری و مراقبت از بندگان دارای مشکلات عقلی گذارد یک چیز را به ما گوشزد می کند و آن اینکه جامعه در قبال این افراد مسئول است. 

اگر خانواده ای که این فرد را به وجود آورده و در نهایت بی رحمی در کوچه و خیابان رهایش کرده بی مسئولیت است، اگر دولت ها گرفتارتر از آن اند که بتوانند فکری برای تامین حداقل نیازهای غریزی این بندگان معصوم خدا بکنند، اگر خیرین و موسسات متعدد خیریه درگیر و دار پیگیری طرح های کلان خود وقت کافی برای رسیدگی به این امور جزیی ندارند، حداقل انتظار می رود در یک جامعه دینی که دنیا مزرعه آخرت به حساب می آید، تک و توکی آدم خاص پیدا بشود که مثل "حاج علی مراد رویور" کارگر شرکت نفت آغاجاری، برای ذخیره آخرتش، هفته ای یک دیوانه را به حیاط خانه کشانده، آب گرم کند و چرک از تن او بشوید و موی بتراشد و لباس هاش را شسته و روی بخاری خشک کند و بر او بپوشاند و آخر سر او را به نانی آمیخته به دوشاب مهمان کند، و خود به تماشای لذتش بنشیند!! 

از آن آدم های دهه چهل و پنجاه حالا کمتر پیدا می شود تا این تصویر تکان دهنده حال بعضی را به هم نزند و احتمالا عیش برخی را منغض نکند!! البته از مرحوم علی مراد رویور، این نادره کردارها سر می زد که "یعقوب" و "یوسف" اش با خیل شهدای جنگ به آسمان پر کشیده و ساکن خلد برین می شدند! باری به هر روی، مرور اینگونه خاطرات نشان می دهد که بر خلاف تصور رایج، گذشتگان ما دنیا را رها نکرده و از قضا کار جهان را خیلی جدی انگاشته و بر آن همت گماشته اند، اما بگذاشتنی ها را برنمی داشته و برداشتنی ها را فرو نمی نهاده اند. 

مفهوم والای "ثواب و کار صواب" ، نیکی، داد و دهش و یا هر نام دیگری که دیگران بر آن می نهند، همین است؛ چیزی که امروزه گویی از میان ما رخت بربسته است. خدمت به این گونه افراد به یقین یکی از راه های رستگاری و عاقبت به خیری است و چنانچه جامعه را پروای آخربینی و سودای رستگاری باشد، کمپینی، فراخوانی برای رسیدگی به این جماعت سودازده مهجور راه می اندازد تا رسم جوانمردی از میان نرود.