استاد عبدالعلی خسروی و عشق او به بختیاری و ایران

شوشان – اسدالله اسدی :

شادروان استادخسروی را از دیر باز می شناسم و زندگینامه اش را از زبان خودش در سال هایی که یا هنوز زاده نشده بودم و یا کودک بودم شنیده ام بویژه در سال های قبل وبعداز ۱۳۲۹ دوران دکتر مصدق و ملی شدن نفت و سنگ باران خانه ی عمویش که ایشان هم در آن زندگی می کرد و ترک ایذه بصورت موقت به همین دلیل و جناح بندی جوانان آن روزگار شهر تا ادامه تحصیل و کار در راه آهن و بعدا اداره فرهنگ و هنر خوزستان که این زمان دیگر من دبیرستان را در اهواز می گذراندم و کاملا بیاد دارم و دوران بازنشستگی و برگشت به ایذه و مدتی اداره امور داروخانه در ایذه و سال های اوج و مطرح شدن شان به عنوان شاعر ونویسنده و پژوهشگری توانا و علاقمند به زبان مادری و تاریخ بختیاری و زحمت های فراوان در گردآوری بخشی بزرگ از تاریخ پرفراز و نشیب بختیاری و فعالیت های میدانی و سفرهایش به نقاط مختلف ایل، جهت جمع آوری زبانزد ها و رویدادهای تاریخی و پای سخنان کهنسالان ایل نشستن ، و شناسایی و نحوه ی تقسیم بندی های جمعیت ایلی و همه ی مواردی که حاصل تلاش پرجنب و جوش او بود در شناخت هرچه بهتر و بیشتر فرهنگ و زبان وتاریخ ایل بختیاری که خوشبختانه در زمان زندگی و بالندگی خود توانست به چاپ برساند و به یادگار بگذارد .

استاد عبدالعلی خسروی گفت و سرود ، از قهقهه ی کبک تاراز و شیهه اسبان ایلمردان و کل زدن شیر زنان دوشادوش مردان دلاورشان ،  از کوهساران و بلندای منگشت وکلار و آسماری ، گفت وسرود از شیردلان وپهلوانان و سرداران و بزرگان ایل بختیاری و قوم لر . و چون عاشقی ، سر داد و فریاد زد ، دلبستگی خود را ، به معشوقی که خطه ای از خاک پاک ایرانزمین بود و زیبایی های  دلبرانه اش را با زبانی شیوا ، تغزلی ،و حماسی و گاه با شور و ترانه سرایی به گوش همتبارانش رساند. عاشق که باشی پر و بال عشق ، تو را به بلندا می کشاند و دلت را دریایی می کند، شاعر و نویسنده و پژوهشگر جاوید نام استاد خسروی این گونه بود ، و گرنه  حقوق بازنشستگی اش آنهم در چنین زمانه ی وانفسایی هزینه ی چاپ ونشر نمیکرد

، انسانی وارسته ،مهرورز که عمر خود را با واژه و فرهنگ و ادب و تاریخ سپری کرد و نامی نیک از خود بیادگار گذاشت .یادش گرامی ونامش در تاریخ وفرهنگ بختیاری و ایران زمین همواره جاویدان خواهد بود .