آب رفت و موزه اش نیامد !

شوشان - علی عبدالخانی :

در روزگاری که کارون از جوش و خروش نیفتاده بود. در آن زمان که دلالان آب آن را از حرکت و جریان ننداخته بودند و برایش نقشه ها در سر نمی پروراندند. آن وقتها که کارون عناوینی همچون زندگی بخشی و طراوت آفرینی و زیبایی را همزمان یدک می کشید و در میان همه رودهای کشور، با افتخار پر آب ترین رود نامیده می شد. آن موقع که سناریو نویسان نمایشنامه سرقتش را بطور کامل ننوشته بودند... در چنین حال و احوالی خبری با مضمون «موزه آب در جزیره اهواز افتتاح می شود...» فضای شهر و استان را درنوردید. از آن زمان تاکنون سالها می گذرد و برغم مرگ شبه قطعی کارون و خشک شدن عرض و طولش، اما روبان و قیچی افتتاح در میان متولیان متعدد موزه آب ( سازمان آب و برق، شهرداری و میراث) گم شده و معلوم نیست برنامه افتتاح نهایی کی به حقیقت بپیوندد.

موزه آب زمانی می توانست تجلی یک کار ارزشمند تلقی شود، که کارون با همان خروش پر هیبت و زیبایی بی نظیرش باقی می ماند و نه در زمانی که چیزی از آن باقی نمانده و همین هم ممکن است باقی نماند. در میان چنین حجمی از خباثتهای مختلف و نقشه های متنوع ( موسوم به انتقال یا سرقت آب ) واقعا حکایت موزه آب اهواز همچون سایر قصه هایمان، قصه ای تلخ و نازیبا جلوه می کند.