محمدسعید بهوندی
سعی می کنم آگاهانه، مودبانه، دلسوزانه و متعهدانه و گاهی نیز از سر فشار و ناچاری بنویسم و مانند آتشفشان فعّالی، مواد مذاب را از درون خویش به بیرون برهانم تا اینکه شاید راحت و آرام شوم. درون هر یک از ما ممکن است به دلائل گوناگون لبریز باشد از مواد در حال غلیان و پر جنب و جوش، که گاهی پوسته ی اطراف قادر نیست این جنبش و جستجوی کنجکاوانه را برای سرک کشیدن های آگاهانه، مسئولانه و دردمندانه تحمل کند.
جامعه نیز به نوعی همچون ما درونی و برونی دارد و اصلا تعجب ندارد، اگر گاهی پوسته های نگهدارنده، به هر علت توان حفظ و کنترل محتویات در حال جوشیدن آنرا نداشته باشند.
جامعه ی محکم، متعادل، مطمئن و سالم، جامعه ای است که درون و برون آن متناسب و هماهنگ با یکدیگرند در چنین جوامعی پوسته ها درست تعبیه شده و قدرت نگهداری فعل و انفعالات درونی آنها را دارند و گاهی نیز پوسته ها در اثر عدم شایستگی و آمادگی از آنچه در درون در حال جوش و خروش است غافل می شوند و او نیز محتویات در حال جوشیدن خود را به ناچار بیرون می ریزد.
انسانهای آگاه، متعهد و دلسوز جامعه بیشتر نقش پوسته های نگهدارنده را بازی می کنند و با تزریق افکار و اندیشه های سالم و رفتارهای عالمانه و مسئولانه ی خود فعل و انفعالات درونی آنرا تحت تاثیر مستقیم و غیر مستقیم خود قرار می دهند.
جامعه ای که به هر دلیل از داشتن انسان های آگاه، مسئول و نقش آفرین محروم است و یا به هر علت قادر نیستند و یا نمی خواهند به درستی و راستی به ایفای نقش خویش بپردازند، در حقیقت فاقد پوسته های نگهدارنده ی مناسب، محکم و مطمئن است.
اگر خواهان جامعه ای زنده، پویا و بالنده در خور شان و منزلت مردمی بزرگ، شریف و مستحق هستیم، پس همچنان و بدون وقفه؛ "دلسوزانه و مهربانانه باید گفت، متعهدانه و مسئولانه باید نوشت و شجاعانه و بی پروایانه باید خواست" و به ایفای نقش مهم و حیاتی خویش پرداخت.