ابتکار دیپلماسی ایران در مساعی جمیله است، نه در امتیاز دادن بیش از ظرفیت برجام!

شوشان - عبدالرحمن نیک سرشت :

معمولا، وقتی راه مذاکره بسته شود حرف های دولت ها از دهانه ی لوله های توپ و تفنگ بیرون می آید.

این موقعیت در نظام بین المللی بارها تجربه شده است.

کشورها هرکدام به دنبال منافع خود هستند امروز به نظر می رسد آمریکای عصر ترامپ درپی عملیاتی کردن آن دسته از آرمان هایی باشد که در تخیل رویای آمریکایی نهفته است و این مطالبه ی افراطی جدید سبب شده که آن کشور راه جداگانه ای نیل بر شهرت طلبی را سوای شرکای خود یعنی اروپائیان در منوپل بورژوازی جهان جستجو کند.

حالا ما با یک حساب سرانگشتی ساده پی می بریم که ورود به این معادله ی چند مجهولی به وجود این مساله اذعان دارد،چون از یک سو امنیت اسراییل و ثبات حاکمیتی عربستان و تفوق جبهه ی ایران، سوریه و حزب الله را در دوران پساداعش پدید آورده است و وجود این موقعیت تازه یک مشکل دیگر بر سر دست آمریکا می گذارد که نتیجه آن می شود که راه مذاکره و امتیازدهی را کاملا بسته تصور نماییم.

 زیرا ما از فهوای کلام ترامپ متوجه می شویم که برخورداری ایران از مزایای برجام و خلاص شدن آن کشور از دام تحریم ها، رابطه ی مستقیمی با تفوق هرچه بیشترش در منطقه ای دارد که به هرحال منافع شرکای سیاسی- اقتصادی اش را به مخاطره می اندازد و وجود این مشکل،  بسیار طبیعی می نمایاند  که راه مذاکره را مسدود کند البته هنر دستگاه دیپلماسی ایران در امتیاز دهی بیش از ظرفیت برجام نیست بلکه اصرار بر سر مواضعی منطقی به نظر می آید که مساعی جمیله را در نظام بین المللی بر سر برجام و برخوردای ایران از منافع آن را سبب شود بی آنکه مجبور شویم حرف خود را بزبان بالستیک بیان نمایم.