اینجا شهر دزفول است؛ شهر خون، شهر استقامت و ایثار، شهر موشک‌ها، شهری که مردمانش همانند پل باستانی هزار و 700 ساله‌اش که هنوز پابرجاست پایداری کرده‌اند و حماسه‌های زیبا و ماندگار برای هزاران سال بعد از این و نسل‌های بعد از خود به یادگار گذاشتند. شهری که عراقی‌ها به آن لقب "بلد الصواریخ " یا شهر موشک‌ها داده بودند.

اینجا شهر سجاده خون است؛ شهر دو هزار و 600 شهید، شهیدان بی‌سر، سرهای بی‌‌تن، شهر خروارها آوار بر سر مردمان، شهر زن، مرد و کودکان در خواب‌های ابدی، شهر دلهره، شهری که مردمانش آنقدر به خاکش عرق داشتند که پایشان در خون گیر کرد ولی نتوانستند ترکش کنند و تا نقطه پایانی میم مثل مرگ به تک تک آجرهای ویرانه‌هایش وفادار ماندند.

شهری که مادران آن با دلهره و نگرانی کودکان‌شان را راهی مدرسه کرده و تنها تسلای دل شان دعای« امن یجیب... » جگرگوشه‌هایی که برگشت شان با خدا بود.چه بسیار مدارس که در موشک‌باران‌های پی‌درپی رژیم بعثی به تلی از خاک ویران تبدیل شد.

دزفول شهر نمونه

شاید اگر نبود ایثار وفداکاری این مردمان خونگرم جنوب و یاری جوانان این مرز و بوم،امروز ایران در جغرافیای دیگری قرار داشت. چهارم خرداد روز دزفول بی‌دلیل در بین بیش از 20 شهر استان‌های مرزی به شهر مقاومت و پایداری نامگذاری نشده است.

دزفولی‌ها با روحیه دلیرانه خود و ماندن و بازسازی مناطق موشک‌خورده شهرستان که مدام از سوی رژیم بعثی عراق صورت می‌گرفت این آزمون را برای همیشه قبول شدند و حسرت بر دل دشمن گذاشتند که شهر دزفول خالی از سکنه شود. شهری که زخم‌های موشک، توپ و ترکش را به جان خریدند و همچنان پابرجا و مردمان غیورش با رشادت‌های خود نشان دادند که می‌توان در سخت‌ترین شرایط به خاک میهن سجده خون جوانان گذاشت که مردانه پاسدار مرزهای خود بودند و دلیرانه برای این خاک جان سپردند و نامشان جاودانه ماند. مردمی که همچون سد در مقابل لشکرکشی‌ای که دشمن برای حمله به خاکشان آماده کرده بود و مامور فتح دزفول بودند تا خوزستان را دور زده و در نهایت این استان را به تصرف خود درآورند، ماندند.

شاید اگر مردمان دلیر دزفول نبودند شهر سقوط می‌کرد و سقوط شهر یعنی سقوط خوزستان و اگر عملیات فتح المبین نبود مقدمه آزادسازی خرمشهر فراهم نمی‌شد. مردم دزفول با حضورشان و خالی نکردن شهر چه خوش درخشیدند و مایه افتخار تمام ملت ایران شدند. به پاس زحمات و مقاومت عزتمندانه این شهر در سال 1365 دولت با نظرسنجی کلی دزفول را به عنوان شهر نمونه معرفی کرد و لوح زرین آن را در یکی از میادین شهر نصب شد.

اگر مقاومت مردم نبود...

سرهنگ بهزاد جولایی مدیر مرکز فرهنگی موزه دفاع مقدس شهرستان دزفول که خود در شرایط جنگی آن روزهای خوزستان در جبهه و شهرستان دزفول حضور داشته در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، در این باره گفت: در طول هشت سال دفاع مقدس از خاک میهن عزیزمان بدترین شرایط بمباران در شهرستان دزفول واقع در شمال خوزستان به وقوع پیوست.

وی افزود: در این مدت 176 موشک روسی زمین به زمین در اندازه‌های 6 متری، 9 متری و 12 متری و دو هزار و 500 گلوله توپ و 300 مورد هواپیمای متجاوز عراقی شهر دزفول را مورد حمله قرار داد و با این حملات هوایی و زمینی به این شهرستان 19 هزار ساختمان اداری، مسکونی، تجاری آسیب جدی دیدند و دو هزار و 600 شهید که 890 مورد هنگام بمباران‌های موشکی و مابقی در جبهه به مقام رفیع شهادت نائل شدند.

جولایی گفت: در دوران جنگ تحمیلی به دلیل موقعیت جغرافیایی این شهرستان در شمال خوزستان و نزدیک بودن به مرزهای شوش، اندیمشک، فکه و دهلران و مهران در استان ایلام و همچنین وجود پایگاه‌های چهارم زرهی و شکاری در این شهرستان برای صدام بسیار مهم بود که این شهر مورد اصابت بمباران‌های هوایی و زمینی قرار بگیرد. نیروهای سپاه در دزفول در همان روزهای نخستین جنگ مستقر شدند.

وی عنوان کرد: در اولین ساعات جنگ تحمیلی ایران و عراق، هواپیماهای پایگاه شکاری به پرواز درآمده و پایگاه خالی شد چراکه صدام یکی از اهدافی که داشت بمباران کردن همین پایگاه بود.

جولایی ادامه داد: ولی مردم تحت هیچ شرایطی شهر را خالی نکردند و با عرقی که به خاکشان داشتند چه مرد و چه زن و چه کودک در مقابل حملات خطرناک جنگی که حتی در بسیاری موارد به قیمت جان و زندگی آنها تمام می‌شد ماندند و با گذشت و ایثارشان شهر را خالی نکردند که دشمن متجاوز بتواند در آن جولان دهد.

وی خاطرنشان کرد: یکی از دلایلی که روحیه رزمندگان در جبهه‌ها تقویت می‌شد و با تمام وجود به مبارزه ادامه می‌دادند این بود که مردم دزفول شهر را خالی نکرده و مانند سد پشتیبانی از آنها حمایت می‌کردند و اگر مقاومت این مردم نبود به راحتی باعث تضعیف روحیه نیروهای رزمندگان‌مان می‌شد.

وی از دیگر ایثار مردم شهرستان دزفول اشاره به مهمان‌نوازی آنها از رزمندگان در حین رفت و آمد از این شهر به سوی جبهه داشت و گفت: مردم شهرستان دزفول رزمندگان را به منازل خود دعوت کرده و با غذا و شستن لباس‌های آنها و همچنین با قراردادن تلفن در اختیارشان برای تماس با خانواده‌های خود گوشه‌ای از زحمات آنها را جبران می‌کردند.

وی با بیان اینکه برای خیلی‌ها هم‌اکنون جای سوال است که چرا با وجود هشت سال جنگ تحمیلی و بدترین بمباران‌های موشکی بر سر این شهرستان چرا آثاری از این تجاوز و آسیب‌های زمینی و هوایی دشمن بر جای نمانده است، اظهار داشت: مردم جهادگر شهرستان دزفول به محض اصابت موشک به یک نقطه شهر بلافاصله مجروحان و پیکر شهدا را از زیر خاک بیرون کشیده و شروع به بازسازی آن منطقه می‌کردند و نمی‌گذاشتند شهر به صورت تخریبی باقی بماند.

مدیرمرکز دفاع مقدس شهرستان دزفول گفت: سال 1366 توسط وزیر وقت هاشمی‌پور شهر دزفول به عنوان پایتخت مقاومت اسلامی انتخاب شد و لوح زرینی دریافت کرد و این شهر در بین بیش از 20 شهر در مناطق جنگی که بسیار آسیب دیدند و مردمش بسیار مقاومت کردند انتخاب شد.

آمار بالای شهیده زن

وی افزود: شهرستان دزفول در طول جنگ تحمیلی آمار بالایی شهیده زن داشته است و این موضوع نقش زنان این منطقه را در طول عملیات جنگی نشان می‌دهد که دوشادوش مردان تا آخرین روزهای جنگ ماندند و شجاعانه در تمامی امورات پشت جبهه به رزمندگان‌مان امدادرسانی کردند و مردم دزفول با استقامت و بردباری‌ای که داشتند یک شهر و دو جبهه را به وجود آوردند. یکی جبهه جنگ و دیگری جبهه مردمی که به لحاظ امدادی و استقامت‌شان روحیه سربازان را تقویت می‌کردند چراکه اگر این روحیه نبود دشمن به راحتی می‌توانست در همه جا غلبه کند.

حالا از آن روزها 30 سال گذشت و کودکان آن روز زنان ومردان امروزند. کودکانی که مادران وپدران شان دلاورانه جنگیدند تا خاکی از وطن نصیب دشمن نشود. ولی ای کاش مسئولان قدر این مردمان را بدانند که اگر می دانستند خوزستان امروز دچار این همه مشکلات ریز و درشت نبود.

ایلنا/

برچسب ها: اخبار خوزستان ، اخبار دزفول ، چهارم خرداد ، روز مقاومت دزفول ، شوشان

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه