داستان از جایی آغاز میشود که متفکرین و برنامه ریزان جامعه از طریق تحسین یا توبیخ یا سرزنش ، این فکر را القا میکنند که "تو در صورتی مورد پذیرش و برتری هستی که دیگران تأییدت کنند و در غیر اینصورت به منجلاب تحقیر و طرد شدن مبتلا خواهی شد" و متاسفانه این موضوع در جوامع بومی و توسعه نیافته بیشتر به چشم میخورد.

هر چند بدیهی است که این القائات فریبی بیش نیست با این حال تاثیر تبلیغات و آموزش های جوامع به حدی نیرومند است که گاها فرد را به مسیری هدایت میکند که دچار این توهم شود که با بی توجهی و بی تفاوتی سایرین ، تحقیر شده یا با تحسین و تشویق آنها جایگاهی ویژه پیدا خواهد کرد.

هدف از این رویکرد کنترل روحی و روانی انسان در جهت مسخ کردن و استحاله ی اذهان به سمت خمودگی و بی تفاوتی و هدایت انسانها به ورطه ی روزمرگی و بی اطلاعی از امور است و ابزار دسترسی به آن کلام و گفتار است.

اشخاصی که این تلقین و فریب را پذیرفته و باور کردند خیلی زود به دام می افتند و بعضا خود نیز همین سیاست و روش را برای کسب جایگاه و یا وارد کردن لطمه ی روحی به دیگران به کار میبرند به این ترتیب انسان ها درگیر جنگی روانی بر سر ارزش گذاری دیگران خواهند شد ؛ نبردی که در آن همه با زبان دروغ و فریب به یکدیگر می گویند : ارزش تو نزد من است و این منم که با حرفی تو را به اوج میرسانم و با کلامی تو را به زمین میکوبم.

ادامه ی این روند در جامعه این پیامد را به همراه دارد که رفته رفته افراد روحیه ی انتقاد و انتقادپذیری را از دست می دهند و با سیاست ها و روش های اشتباه دستگاه های حکومتی همسو میشوند و به تدریج حتی متوجه قصور و کاستی های موجود نخواهند شد و این همان شرایطی است که باعث میشود جامعه به ورطه ی دیکتاتورهای فردی بیافتد.

با این اوصاف آیا هنوز شایسته است زندگی مان را وقف خوشایند دیگران کنیم ؟

چرا وحشتِ تایید نشدن از سوی دیگران آرام و قرار را از ما میگیرد ؟!

و چرا همچون برده ای اختیار اعتماد به نفس و اراده ی چگونه زیستنِ خود را به دست این و آن سپرده ایم ؟

« رویا اکبری »

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه