آفت های گرایش به شهرت‌طلبی در ایران

 محققان طی بررسی‌های خود اظهار داشتند که در فرانسه به دلیل تمرکزگرایی سیاسی واداری بعد از انقلاب سبب گردید تا کسب مناصب در فرانسه آسان‌تر و به لحاظ اجتماعی پرمنفعت‌تر و شهرت برانگیز تر باشد، تعداد این مناصب زیاد و در دسترس تر گردید و در مقایسه با انگلستان برای کسانی که صاحب چنین مناصبی می‌شدند نفوذ، اعتبار و شهرت بیشتری را در پی داشت. لذا بیشتر مالکان و زمین‌داران فرانسوی مایل بودند بعد از انقلاب زمین‌های خود را به کشاورزان و دیگر افراد فاقد صلاحیت لازم که توانایی نوسازی و مدرنیزاسیون را نداشتند بفروشند یا بسپارند و به مراکز قدرت رفته و در پی کسب مناصب دولتی، سیاسی و موارد خاص باشند، لذا پیشرفت و توسعه کشاورزی دچار چالش و مشکل گردید. اما در انگلستان عرصه و ساختارهای اجتماعی و سیاسی متفاوت بود زیرا در انگلستان کلاً شمار مناصب دولتی کمتر بود و در این کشور ساختار سیاسی به نحوی بود که جایگاه و منزلت قدرت‌های محلی در مقایسه با فرانسه بسیار بیشتر بود و زندگی منطقه‌ای و پیشرفت‌های بومی این قدرت را برای مالکان فراهم می‌کرد که خود صاحب شهرت و قدرت باشند. بنابراین مالکان انگلیسی در قیاس با مالکان فرانسوی تمایل کمتری به ترک اراضی خود به‌طرف شهرهای بزرگ و حتی پایتخت را داشتند و برای زمین‌داران انگلیسی مدرنیزاسیون و توسعه علمی اراضی بهترین راهکار بود زیرا این تدبیر می‌توانست برای آن‌ها محبوبیت و شهرت بیشتری را به دنبال داشته باشد تا اینکه ترک شهر و دیار کنند و در پی کسب نفوذ سیاسی و شهرت باشند.

 در کشور ایران این وظیفه جامعه شناسان و استادان علوم سیاسی است تا بامطالعه دقیق و همه‌جانبه، این‌چنین آسیب‌ها را در کشور شناسایی و بررسی نمایند. زیرا ایران امروز دچار چنین آفت‌هایی شده است و بیشتر افراد محلی و بومی به دنبال خروج از مناطق بومی و منطقه‌ای خود بوده و بیشتر سعی و تمایل دارند که به سمت‌های دولتی پرنفوذ و صاحب شهرت وارد گردند و حتی این آفت در نمایندگی مجلس هم رخنه کرده است و این وکالت ملت را راهی برای کسب شهرت قلمداد می‌نمایند. به همین دلیل است که آمارهای کاندیدای مجلس و شورا را خارج از عرف نموده است. باید به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شود تا به تولید ثروت و کارآفرینی‌های بومی و محلی در تمامی حوزه‌های کشاورزی، صنعتی، معدنی، تجاری و اقتصادی و... ارج نهاده شود و سیستم مرکز پروری، دولت پروری و شهرت پروری کمرنگ‌تر گردد و به توسعهٔ همه‌جانبه در کشور رونق داده شود و به بومی‌های مناطق ارج‌وقرب بیشتری داده شود و حدود و اختیارات و تصمیم‌گیری‌های آن‌ها نیز بیشتر گردد.