در تمامی نظام های دموکراسی محور و مردم سالار همواره دو ابزار کارآمد برای عملی شدن تجربه ی زندگی سالم، راحت و پیشرفته وجود دارد. یکی نقد قدرت و دیگری کنترل آن. نه بدون نقد عمیق، شفاف، همه جانبه، مستمر و عالمانه می توان کنترلی موثر را بر ساختارهای قدرت عملی ساخت و نه بدون کنترل موثر می توان دلخوش به بسط، گسترش و نقد پایدار بود. این دو ابزار لازم و ملزوم یکدیگر و نسبت به هم همفزایی دارند. وجود زنده و پویای هر کدام از آنها موجب حیات دیگری است و تعطیلی هر کدام موجب از بین رفتن آن یکی خواهد شد.

نظامی که به راحتی و درستی در بوته ی نقد واقع نشده و بر عملکرد آن شلاق شفاف و بی باکانه ی نقد وارد نیاید، بی شک قدرتش روز به روز غیر قابل کنترل تر و طبیعتاً به سرعت به طرف استبداد کشیده خواهد شد. حتی اگر خود به دنبال چنین وضعیتی نبوده باشد و از طرفی نیز نظامی که قابلیت و ظرفیت کنترل نداشته و آنرا برای خود طراحی ننموده و زمینه های بروز و ظهور آنرا ایجاد ننماید، خیالی کاملاً باطل است، چنانچه تصور نماییم که فضای لازم، کافی و باکیفیت را برای نقد خویش اختیاراً ایجاد نماید.

تجربه ی دنیای جدید و مدرن ثابت نموده است که هیچ نقدی به اندازه ی افکار عمومی بیدار، آگاه و حساس نمی تواند نظامی را متوجه خطاها و اشتباهاتش سازد و هیچ کنترلی به اندازه ی وجدان و چشمان بیدار مردم نخواهد توانست قدرتش را مهار نماید و چنانچه مردم به هر دلیل و علت نتوانند و یا نخواهند، به وظایف خویش در قبال نظامی که اختیار نموده اند، عمل نمایند یعنی؛ نقد و کنترل قدرت حاکم را به مثابه ی غذایی که می خورند، آبی که می نوشند و هوایی که تنفس می نمایند، مهم و حیاتی تلقی نکنند، هرگز نباید منتظر و امیدوار باشند تا اینکه نظام حاکم بر آنان به آسانی و طیب خاطر تن و جان خویش را آماده ی اجرای دموکراسی از هر نوعی که تصور بشود، نماید.

درست است که هر نظام و سیستمی ممکن است در درون ساختار خود، ظرفیت های بالقوه و بالفعلی را برای ارزیابی و کنترل خویش کم یا به اندازه طراحی و اجرا می نماید، اما این مقدار به تنهایی برای دست یابی یک کشور به جامعه ای عاری از هر نوع بی عدالتی و تبعیض کافی نبوده و نیست. ارزیابی و کنترل درون سازمانی زمانی نتیجه بخش خواهد بود که در نگاه و قضاوت مردم به لحاظ کیفیت زندگی، به درجه ی بالایی از مقبولیت و رضایتمندی برسند، وگرنه عملی صوری و شکلی بیش نیست و بزرگترین، باکیفیت ترین و پایدارترین دموکراسی های عالم و به عبارتی دیگر نظام های مردم سالار در حقیقت آنهایی هستند که مردم بیشترین نقش، مسئولیت و حساسیت را در فرایندشان بر عهده دارند.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه